Ik ben een tijdje met wat andere dingen bezig geweest! Heb veel last van uitstelgedrag en escapisme. Dat is iets van de laatste jaren. Ik voel meestal te weinig kracht om de dagelijkse taken als huishoudelijke dingen en voor mezelf zorgen goed uit te voeren. En kan dan alleen nog maar computeren, computeren en computeren. Maar achter de computer kun je je ook nuttig maken, dus dat hoeft niet altijd een probleem te zijn, maar de laatste tijd heb ik veel behoefte aan ontspannende dingen. En dat was klaarduidelijk weer reden voor de entiteiten die mijn familie en vrienden hebben overgenomen, om mij te bedreigen en mij weer op mijn verantwoordelijkheid te wijzen, allemaal indirect natuurlijk. Deze keer vond mijn vader het leuk om mij te tekenen. Mijn echte vader kon altijd heel goed tekenen, en de acteur die nu in het lichaam van m’n vader zit maakt daar handig gebruik van. Hij tekende me als een lijk. Met ingevallen wangen en donkere vlekken rond m’n ogen. Hij leek absoluut niet op mij, maar het was wel volkomen duidelijk dat het een lijkengezicht was. Op deze en meer indirecte manieren bedreigen deze entiteiten mij dus. Heel subtiel. En iedere keer wanneer ik niet 100% van mijn tijd besteed aan het delen van informatie en met andere dingen bezig ben, bedreigen ze me. Het houdt me wel scherp. En het zorgt ervoor, dat ik doorga waar ik mee begonnen ben. Maar soms zou het gewoon fijn zijn als ik echt vrij ben. Op deze manier ben ik dat niet! Maar misschien moet ik zelf m’n vrijheid nemen, door deze gasten de waarheid te zeggen, misschien doe ik dat nog eens, al denk ik ook vaak dat ik dat echt niet meer kan! Tja, en daar sta je dan! Dus ik moet toch nog even volhouden! Maar het valt me zwaar! Het is niet leuk om constant bezig te zijn met zware onderwerpen! Soms voelt de wereld gewoon te zwaar voor mij. Het ZIJN tenslotte ook zware onderwerpen waar ik me mee bezig houd.
Mijn overgenomen vader had me de laatste tijd ook nog een nummer van David Bowie, “Life on Mars”, gestuurd, in de versie van The Swingle Singers, de zanggroep waar z’n originele zelf vroeger zo’n fan van was. Er zit weer een duidelijke boodschap in over escapisme. Dus wat dat betreft is het heel toepasselijk op dit moment in mijn leven.
Op Wikipedia staat het volgende:
In 1971 beschreef Bowie het nummer als “de reactie van een gevoelig jong meisje op berichten in de media”. In 1997 voegde hij hieraan toe: “Ik denk dat ze teleurgesteld is in de realiteit…dat, alhoewel ze leeft in de slop van de realiteit, haar verteld wordt dat er ergens een beter leven is, en ze is teleurgesteld dat ze daar geen toegang toe heeft.”
In de slop van de realiteit leven is wanneer je realiteit een doodlopende weg is geworden. Iets wat ik erg herken. Mij is ook verteld dat er ergens een beter leven is. Althans: ik heb er over gelezen. En dat je daar wat voor moet doen. En dat is: voor Christus kiezen. Iets wat ik heel graag wil. En de teleurstelling dat ik daar geen toegang tot heb, heb ik ook van tijd tot tijd. Mijn leven is zo vol onrecht verlopen. En door de dingen die gebeurd zijn, word ik ontzettend tegengewerkt van binnen om mijn zeer diepgewortelde wil tot dit betere leven, te bereiken. Ik kan me zo voorstellen dat ik ieder leven hetzelfde meemaak. In de tekst van “Life on Mars” staat ook: “But the film is a saddening bore, For she’s lived it ten times or more”. Maak ik misschien ieder leven dezelfde fout? Als ik puur naar de situatie kijk, zijn het niet mijn fouten die me op dit punt hebben gebracht. Het zijn juist de fouten van anderen. Als je puur kijkt naar wie de verantwoordelijkheid had. Maar ik kan wel kijken hoe mijn gedrag daarin meegespeeld heeft, maar het is altijd ook afhankelijk van de persoonlijkheden van de mensen die de fouten hebben gemaakt. En eigenlijk kun je het ook zo zien dat het helemaal geen fout is geweest wat er bijvoorbeeld in therapie is gebeurd. Stel dat we in ons leven de keuze hebben om voor het goede of voor het kwade te kiezen. En dat entiteiten die op de Aarde actief zijn het doel hebben je van het goede pad te brengen, zodat je voor het kwaad kiest. Dan is het maar goed dat mijn therapeuten een fout hebben gemaakt en ik deze wellicht doodlopende weg heb gelopen. Want het verhindert dat ik voor het kwaad kies of heb gekozen. Wat dat betreft kunnen ze me martelen zo veel ze willen. Als de keuze is: kwaadaardig worden en een goed leven leiden, of goedaardig blijven en een rotleven leiden, zal ik altijd voor het rotleven kiezen. Maar misschien is er wel een andere keuze te maken. Want je hebt je kwade gevoelens ook nodig om goedaardig te worden. Dat heb ik altijd gezegd. Dus misschien ben ik wel helemaal niet zo goedaardig. Ik kan in ieder geval veel verbeterpunten verzinnen. Want we zijn allemaal besmet op deze wereld.
De wereld is ook besmet. Kijk naar het feit dat alles vervalt als je er geen energie in blijft steken, de entropie. En het feit dat we andere levende wezens, zoals dieren en planten, moeten eten om in leven te blijven. En het feit dat als je doet wat iedereen doet, je overspoeld wordt door massa’s positieve aandacht en rijkdommen, waardoor het nog meer versterkt wordt, en het feit, dat als je niet doet wat iedereen doet, of faalt ergens in, je genegeerd wordt, of overspoeld wordt met haat, waardoor het alleen maar van kwaad tot erger gaat. Afschuwelijk voor degenen die falen op hun weg, buiten hun eigen wil. Het is gewoon één grote shitshow, maar dat is het ontwerp van de werkelijkheid die wij Aarde noemen.
Van pijn leer je, maar pijn kan zo uit verhouding zijn dat je beschadigt. Mijn overgenomen vader zei tegen mijn nichtje, (waarvan ik ook vermoed dat ze ze niet hebben gespaard wat het overnemen betreft), toen ze viel met skeeleren: “Ach niks aan de hand, tis maar pijn!” Voor deze reptielen is pijn dagelijkse kost. Als ze niet luisteren naar hun meerderen, worden ze gemarteld. Kijk naar Geert Wilders die een hoop vlekken in z’n gezicht heeft, en dan zegt dat ie zich heeft gesneden met scheren! Maar nee, deze entiteiten worden gemarteld als ze niet doen wat er gezegd wordt. En ze ‘eten de pijn’. Dat wil zeggen dat ze zich opblazen met agressie en hun agressie uitleven van binnen, zodat ze de pijn kunnen handlen. Dit is een daad van ‘verslinden’, omdat je letterlijk je innerlijke representaties in je hoofd van mensen aan wie je gehecht bent, kapotmaakt, of als het ware ‘opeet’! Daarom noemt men het ook de pijn ‘eten’. Ze zeggen dat het ‘eten’ van deze innerlijke representaties nodig is om echt onafhankelijk te worden, maar dat is een hoop gelul. Dit is absoluut niet nodig. Je kunt het beste van twee werelden hebben: Onafhankelijkheid aan de ene kant, en het vermogen om betekenisvolle verbindingen aan te gaan aan de andere kant. Je kunt dit doen door constructief te imploderen. Dat is een gelukzalige toestand op zich en de echte middenweg.
Ook John Podesta, voormalig stafhoofd van het Witte Huis toen Bill Clinton president was, en campagneleider van Hillary Clinton, is betrapt op deze zieke uitspraak, over het ‘eten van de pijn’. Maar eigenlijk is het ‘eten’ van pijn het vechten tegen pijn. Wie dat doet laat de pijn juist NIET binnenkomen, maar verhindert dat. Juist door het binnen te laten komen, kun je het doorleven en kan het je identiteit vormen, zodat je het vervolgens echt los kan laten. Maar soms is de pijn te groot om het echt te doorleven en los te laten, en dat geldt waarschijnlijk ook voor de entiteiten over wie ik schrijf, die dus gemarteld worden als ze niet doen wat hun meerderen zeggen, en dus niet uit deze situatie kunnen ontsnappen. Dus dan is het beter om de pijn niet aan te gaan. Maar het komt nogal onvolwassen over, terwijl zij juist vinden dat jouw bezwaren tegen kwaad en pijn onvolwassen zijn. Hilarisch! Want wil je jezelf een fatsoenlijke alien noemen, dan ga je pijn niet uit de weg. Je kunt wel tegen een ander empathieloos zeggen : “niks aan de hand, tis maar pijn!” En ondertussen je ‘zoon’ bedreigen, maar ondertussen vecht je zelf wel tegen de pijn. Dus dat is heel hypocriet. Ik merk het ook als ik even iets confronterends zeg tegen deze entiteiten. Ze staan dan meteen klaar om zich verontwaardigd te verdedigen of de tegenaanval in te zetten. Ik dacht dat jullie dachten dat het alleen maar pijn was, maar jullie zijn de eersten die protesteren tegen een paar scherpe woorden, terwijl je anderen vermoordt en verwacht dat mensen dan nog steeds van je houden. Ongelooflijk zwak! En vrij hilarisch! Ze doen zich supersterk voor en denken dat ze supersterk zijn, maar eigenlijk zijn ze dat helemaal niet. Want de agressie is alles wat ze hebben. Iets anders is er niet! Ze zijn daardoor ook heel makkelijk te controleren door alles wat buiten hen is, dat is bij mij juist niet, ik controleer mezelf intern, en daardoor kunnen dingen die buiten me zijn, me minder makkelijk controleren. Maar, dat gecontroleerd worden door iets dat buiten je is, gebeurt aldoor bij deze entiteiten, want ze krijgen onder dwang opdracht om naar beneden te punchen, en ze doen het nog ook. En het gekke is dat ze dat heel normaal vinden en er niet aan denken dat ze in plaats van naar beneden te punchen zich kunnen verenigen om naar boven te punchen. Wil je echt tonen dat je verantwoordelijkheidsgevoel hebt, dan doe je dat, ook al kost het je je leven!
Deze wereld wordt geleid door absolute bruten. Intens kwaadaardige niet-menselijke schepsels, waar de meeste mensen zich geen voorstelling van kunnen maken. Maar onthoudt altijd dat God het toelaat en wellicht zelfs aanmoedigt, dat deze schepsels hun kwaadaardige werk doen. Want hoe naar het ook is en hoe moeilijk het ook te geloven is: het samenspel van de verschillende kwade krachten op deze wereld creëert het goede, als je kiest om hiervan te leren. Één keer in de zoveel tijd worden de verschillende mensen dan gescheiden van elkaar, op basis van in hoeverre ze geleerd hebben. Iedereen komt op de plaats terecht waar hij het meeste past.
Toch heb ik grote compassie met deze entiteiten. Zoals ik al in mijn artikel Engelen en Demonen schreef, zijn deze entiteiten hier geplaatst omdat zij in een vorige cyclus niet mee konden komen in hun ontwikkeling met hun soortgenoten. Ze hadden kunnen kiezen om het goedaardige pad te bewandelen, maar hebben dat niet gedaan. En nu mogen zij doen waar zij goed in zijn, om het deel van de mensheid dat ze niet vermoorden, vooruit te helpen. Waar hun toekomst ligt, weet ik niet. Maar wellicht mogen zij nog eens proberen om zich te zuiveren van het kwaad, als zij hun taak hier afmaken. In feite is het een offer wat ze brengen en ik vind het belangrijk om ze te vergeven voor wat ze doen en hebben gedaan. Al betekent het niet dat ik alles toelaat. En ik moet zeggen dat ik niet meer zo’n zin heb om bij mijn overgenomen familie te gaan zitten, als ze mij bedreigen door mij als lijk te tekenen. Dat valt wel te snappen, toch? UPDATE: Ik ben toch naar ze toe gegaan vandaag, en het viel reuze mee. Ze gedroegen zich wel redelijk zoals normaal, al zijn ze wel altijd een stuk drukker.
Oh ja, wat ik nog kwijt wil, is dat deze entiteiten telepathisch zijn. Ik heb ze al verschillende keren betrapt, dat ze weten wat er in me omgaat. Ik was bij mijn overgenomen ouders en m’n overgenomen zus was ergens anders en stuurde een foto, waarop ze straalde en heel gelukkig keek, gelukkiger dan mijn originele zus ooit heeft gekeken, en dat deed me zoveel pijn dat ik verdrietig werd. Ik wilde snel naar huis toen, en op het moment dat ik weg wilde gaan, maakte mijn vader een ongevoelige opmerking over verdriet en tranen. Maar ik heb het ook verschillende andere keren al gemerkt, en ben op veel verschillende plekken al info tegengekomen dat deze kloons/droons/aliens telepathisch zijn. Dan Winter beschrijft in z’n video’s hoe deze telepathische entiteiten geen empathie kunnen voelen, omdat ze een ander niet als zichzelf kunnen voelen. En dat is wel treffend, want ik heb m’n familieleden nog niet op empathie kunnen betrappen. Meestal acteren ze het maar! Als mijn ouders gesprekken hebben met mensen die ze tegengekomen, merk ik altijd de ‘fuck off’ vibe in ze. Het is heel subtiel, en de meeste mensen hebben dit niet door en praten gewoon door, want ze geloven dat ze gewoon mijn originele ouders voor zich hebben. Bizar! Maar door deze telepathie en hun vermogen om je uitstraling te zien, zijn ze goed toegerust om je te behandelen, als de miezerige Dreuzel die je in hun ogen bent.
Dan volgt hier nog de tekst van “Life on Mars” van David Bowie, waarvan ik de versie van The Swingles dus kreeg toegestuurd van mijn overgenomen vader.
Life on Mars - David Bowie
It's a God-awful small affair
To the girl with the mousy hair
But her mummy is yelling, "No"
And her daddy has told her to go
But her friend is nowhere to be seen
Now she walks through her sunken dream
To the seat with the clearest view
And she's hooked to the silver screen
But the film is a saddening bore
For she's lived it ten times or more
She could spit in the eyes of fools
As they ask her to focus on
Sailors fighting in the dance hall
Oh man, look at those cavemen go
It's the freakiest show
Take a look at the lawman
Beating up the wrong guy
Oh man, wonder if he'll ever know
He's in the best selling show
Is there life on Mars?
It's on America's tortured brow
That Mickey Mouse has grown up a cow
Now the workers have struck for fame
'Cause Lennon's on sale again
See the mice in their million hordes
From Ibiza to the Norfolk Broads
Rule Britannia is out of bounds
To my mother, my dog, and clowns
But the film is a saddening bore
'Cause I wrote it ten times or more
It's about to be writ again
As I ask you to focus on
Sailors fighting in the dance hall
Oh man, look at those cavemen go
It's the freakiest show
Take a look at the lawman
Beating up the wrong guy
Oh man, wonder if he'll ever know
He's in the best selling show
Is there life on Mars?
