In de een-na-laatste alinea van mijn artikel Aanschouw de schaduw, beschrijf ik hoe er vreemde dingen gebeuren in mijn huis, zoals een afzuigkapkastje dat ineens wagenwijd openstaat zonder dat ik het heb opengezet, en een asbak die op de grond ligt met de peuken ernaast, en m’n telefoon die op een vreemde plek ligt, maar eerlijk gezegd zijn er sinds die tijd nog meer vreemde dingen gebeurd. Toen ik me een paar weken geleden niet lekker voelde en ik kwam uit de badkamer toen ik net had gedoucht, pakte ik mijn telefoon, en daar stond YouTube ineens open met het liedje Je Suis Malade, (wat ‘Ik ben ziek’ betekent)! Dat had ik helemaal niet geopend. Heel vreemd weer! Ik dacht dat iemand het me misschien toegestuurd had, en ik het onbewust had geopend, maar na checken kwam ik er achter dat niemand het me opgestuurd had. Dus ik heb het zelf blijkbaar opengeklikt, terwijl ik daar niks van af weet.
Verder wilde ik vandaag weer douchen. Ik deed m’n kleding uit en deed het in de wasbox die ik daar voor heb. En het deksel deed ik er bovenop. Hij zat aardig vol, dus ik moest het aandrukken. Toen ik vervolgens de badkamer in verdween, hoorde ik ineens keihard gekletter. Ik liep terug de slaapkamer in en zag daar het deksel van de wasbox een meter naast de wasbox liggen, alsof het was gelanceerd. Het kan er niet vanaf gevallen zijn, en dan een meter verder liggen, dat is onmogelijk, uit zichzelf.
Toen ik vanavond de keuken uitliep deed ik het licht uit, maar ik bedacht me, want het was een beetje donker en dat vind ik niet prettig, dus ik klikte het weer aan. En ging vervolgens verder werken aan het vorige artikel dat ik heb gepost. Op eens hoor ik iets, en valt mijn oog op de keuken, die ik kan zien vanaf m’n bank. Het licht was uit. Huh? Ik had het toch aangedaan? Bizar zeg!
Nou zou ik van zulke dingen heel bang kunnen worden, maar ik slik zo’n hoge dosis antipsychoticum, dat het me eigenlijk vrij weinig doet qua gevoel. Ik voel wel dat het me niet zo lekker zit, maar echt een grote angstreactie krijg ik gelukkig niet. Maar het is wel bizar. En ik vraag me soms af of er entiteiten in mijn huis zijn, die met me lopen te fucken!
Ik kan me de panische tijd die ik had nog goed herinneren, toen ik als kind eens een documentaire had gezien over het poltergeistfenomeen. Het ging over een vrouw die in haar huis last kreeg van absolute terreur. Op haar huid verschenen krassen, klaarblijkelijk gedaan door deze geesten. Ook vertelde ze dat ze het altijd koud kreeg voordat dit gebeurde, wat ook een kenmerk is van deze geesten. Toen ik dit zag, was ik panisch! Want dat betekent dat mijn angst om kapot gemaakt te worden, zelfs werkelijkheid kan worden, als ik me veilig waan in m’n huis, bijvoorbeeld als ik alleen ben. Ik heb heel wat nachten zwetend van angst in bed gelegen en ik was niet veilig genoeg gehecht om hier aandacht voor te vragen. Ik loste het wel zelf op, al kwam dat voornamelijk neer op veel lijden.
Ook zag ik toen ik klein was eens een documentaire over een man of vrouw die ergens in een grot was, en ineens een soort spirituele vrouw in een witte Victoriaanse jurk in de verte door de grot zag bewegen. Panisch werd ik ervan! Ik vond spirituele vrouwen op afstand waarmee je maar geen contact krijgt, zo mogelijk nog enger dan een vrouw die met twee benen op de grond staat en die het contact met je aangaat. Dit kwam doordat ik afgesneden was van mijn boosheid, en het contact met mezelf verloren was, en vanuit die positie projecteerde ik een contactloze enge vrouw. Toen ik klein was, was ik helemaal verliefd op de Blauwe Fee van Pinokkio. Die vond ik zo mooi, en dat was ultieme goedheid in mijn ogen, precies zoals ik mijn moeder toen zag. Maar omdat mijn moeder nooit zo monsterlijk was als mijn vader soms kon zijn, en ik door de onveilige gehechtheid aan mijn vader, afhankelijk was van de liefde van mijn moeder, kreeg ik ook een angst voor vrouwen, vooral als ik niet 100% van de tijd hun aandacht kreeg, ik was tenslotte ook nog eens een tweeling. Ik was afgesneden van mijn eigen boosheid en zag in de verte mijn moeder bezig met mijn zus en met haar eigen dingen, terwijl ik snakte naar aandacht. Ik voelde me dan niet gezien en totaal onzichtbaar.
Toen ik als puber per ongeluk Poltergeist had gezien, heb ik ook zware maanden gehad. Ik was panisch voor geesten. Was bang dat ze van alles met me konden doen, zonder dat ik me daar tegen kon wapenen. Vechten tegen iets wat onzichtbaar is, is tenslotte moeilijk. Ook dat ze in m’n geest konden binnendringen, terwijl ik dat niet wilde, was iets waar ik panisch van werd. Op een avond lag ik in mijn bed, en viel ik langzaam in slaap. Opeens viel ik meters diep en schrok ik wakker. Ik had het gevoel keihard op het bed gedrukt te worden, en ik kreeg meteen kippenvel. Ik dacht: er zijn geesten rond me, ik moet naar beneden. Ik rende naar beneden naar m’n ouders, en was weer panisch. Iedere keer dat ik naar boven ging, kreeg ik als automatische angstreactie kippenvel, dus ik was er van overtuigd dat er iets was daar, geesten dus. De volgende dag waren er wat klasgenoten bij me thuis, en we wilden een ijsje. Ik schraapte moed bij elkaar, en zei: “ik ga wel” en ik ging naar boven, want daar stond de diepvries, en weer kreeg ik kippenvel, maar ik liet het gewoon over me heen komen, en toen verdween het. En toen was ik er gelukkig weer van af.
Toen ik een paar jaar later uit mijn klinische therapie kwam en ik een keer op bed lag, en terugdacht aan mijn angst voor geesten, dacht ik: “Kom maar op! Ik verslind je met huid en haar!” Ik was toen ontzettend strijdbaar, en dat deed me werkelijk goed, na mijn eerdere leven in totale angst te hadden geleefd. Mijn zus nam deze houding trouwens van me over. Ze vertelde me een keer, dat toen zij zich een keer bedreigd voelde door een entiteit in haar slaap (ben even vergeten hoe het precies ging), en ze zei: “Kom maar op!” Toen werd ze juist aangevallen. Waarschijnlijk omdat zij nog steeds in contact stond met de tirannieke vaderfiguur van binnen. En ik in mijn therapie helemaal had geleerd om uit contact te gaan van binnen met die tirannieke vaderfiguur met veel agressie.
Later, toen ik me nog veilig genoeg voelde om het te onderzoeken, heb ik in een boek getiteld “Aliens above, Ghosts below: Explorations of the Unknown” van Dr. Barry E. Taff, voldoende verhalen gelezen om te geloven dat er wel degelijk rare dingen kunnen gebeuren, al staat het volgens mij nooit los van de observerende partij, de hoofdpersoon. Wat vaststaat is dat het veel lijden kan veroorzaken, en dat beschadigde mensen er nog meer door beschadigd kunnen worden. Wat dat betreft is ‘de hel’ ook een innerlijke staat, en is het nooit terecht dat iemand zich in die staat bevindt.
