In korte tijd ben ik nu al drie gevallen van kindersterfte tegengekomen onder mijn overgenomen vrienden en kennissen. Het eerste geval was een mislukte zwangerschap, waarbij het kindje schijnbaar een paar dagen in een pot op sterk water stond, zodat de ouders afscheid konden nemen. Het tweede geval was een overgenomen vriend, die het kindje enkele dagen levend bij zich hebben gehad, waarna het overleed en het derde geval was op Facebook, een overgenomen schoolgenootje, die vertelde dat ze een kindje verloren had. Dus mijn vraag is, wat hier aan de hand is? Ik heb ook succesvolle zwangerschappen gezien bij overgenomen mensen. Maar toch, wat gaat er mis bij die gevallen die mislukken. Het kan zo zijn dat de Antichristus-machten die mensen overnemen, op een onnatuurlijke manier het lichaam van het kindje proberen over te nemen, en is zo’n kind wellicht nog in een te breekbare staat, om de overgang succesvol te volbrengen. Dan zit er echt duidelijk kwade wil achter, want je moet niet op onnatuurlijke manieren ingrijpen in de natuur. De natuur heeft zelf mechanismes om dat allemaal te regelen. Ook zou het een beschermingsmechanisme van God kunnen zijn, waarop de betreffende baby’s beschermd worden tegen hun overgenomen ouders. Het blijft gissen natuurlijk, maar het is opvallend, dat het ineens zoveel voorkomt in mijn omgeving. En het kan niet anders dan met de overgenomen toestand van de ouders te maken hebben, of met het willen overnemen van de baby, zodat de originele ziel die er door moeder natuur in is geïncarneerd, er wordt uitgetjoept, en vervangen wordt door een drakenziel. Zoals ik al in eerdere artikelen vertelde, zijn het volwassen drakenzielen die in de lichamen gestopt worden, en ze acteren vermoedelijk de ontwikkeling die ze doorlopen. Klinkt krankzinnig, en dat is het ook!
Verder kwam er, na een paar maanden dat het best goed ging, en ik eindelijk niet meer zo veel angst had, toch weer een moment dat mijn energie geen kant meer op kon, en dat is dan meestal het moment dat ik me begrensd voel, en ik weer een stukje van m’n kracht inlever. Deze achteruitgang vindt plaats sinds dat mijn deeltijdtherapie zo slecht geëindigd is. Ik had lang gehoopt dat mijn zelfvertrouwen overeind zou blijven en ik mezelf echt kon gaan laten horen, als ik wat sterker zou worden, maar hoe langer ik leef, hoe verder ik achteruit ga. Ja, ik ga nog steeds achteruit, en vorige week was het moment aangebroken dat ik mijn zelfvertrouwen weer even onderuit haalde. Na jarenlang het vertrouwen in anderen verloren te hebben, is de agressie die dat bij me oproept jarenlang naar buiten gekomen op allerlei manieren en heeft de kritiek die ik daar op krijg, waar de GGz in volle Satanische overtuiging aan mee heeft gewerkt, me jarenlang steeds verder opgegeten. Bij iedere grens kreeg ik minder zelfvertrouwen, want de agressie zit in m’n systeem. Dat betekent dat als ik mezelf ben, ik een grote brok agressie ben, dat je vanzelfsprekend moet leren hanteren, iets wat ze me in de eerste therapie die ik heb gehad, de klinische therapie al hadden geleerd, zie ook het hoofdstuk De klinische behandeling uit Deel 1 van mijn verhaal. Helaas hebben ze me daarna verkeerd ingeschat, en hebben ze de agressie weer gecontroleerd in een opvolgende deeltijdtherapie, zie het hoofdstuk De deeltijdbehandeling, waarna ik door de druk die daar op me stond, psychotisch werd, en m’n doodvonnis getekend werd, waarna ik dus jarenlang achteruit ben gegaan. Maar nu is het dus weer zover dat ik m’n zelfvertrouwen soms weer onderuit aan het halen ben. Ik heb jarenlang gehoord van de Antichristus-entiteiten die mij zijn gaan bedreigen dat je vooral vriendelijk moet zijn, en dat agressie slecht is, en dat heeft me altijd gestoord. Ik heb dit ontzettend vaak aangegeven, maar ze hebben niet geluisterd, en zijn doorgegaan met het afkeuren van m’n agressie, voornamelijk omdat ik het steeds in contact gooi, doordat ik zo geconditioneerd ben in die verkeerde deeltijdtherapie. Dus het kon ook niet anders. Maar dat zorgt er dus nu wel voor dat ik, na het vertrouwen in anderen volledig verloren te zijn, ik nu m’n zelfvertrouwen weer onderuit haal op sommige momenten. Als ik in de spiegel kijk, voel ik me weer dat miezerige ventje van toen, dat geen man mag zijn, als een alien eruit ziet in de spiegel (niet letterlijk), en helemaal niemand is. Ik voel de agressie van die Antichristus-entiteiten die eerder naar me gericht was, en het maakt me helemaal kapot. Ik voel de teleurstelling die ze naar me hebben, hun gebrek aan zelfcontrole, hun onverbiddelijke afkeuring. Ze maken me helemaal kapot, en willen je dwingen om van hen te houden, iets wat precies zo is ontstaan in de relatie met mijn ouders. Op die momenten denk ik dat ik het allemaal niet ga overleven, en dat mijn leven er binnenkort op zit. Op zulke momenten zoek ik mijn overgenomen ouders op voor steun, en bedreigt mijn overgenomen vader mij indirect door te hinten dat het dan ‘einde verhaal’ is, iets waar ik dan meteen van in m’n schulp kruip. Dat zou dan betekenen dat ik waarschijnlijk niet terug op zal kunnen staan, terwijl het al die tijd wel m’n grootste verlangen is geweest. Mij is groot onrecht aangedaan, en iedere kneus die denkt dat dat niet bestaat, en je onbeperkt mishandelend kan zijn naar mensen, omdat dat er voor zorgt dat mensen zich kunnen ontwikkelen, en hard en volwassen worden, kan de tyfus krijgen, en heeft het wel zo ontzettend mis, dat ik ze zou gunnen om mijn leven te leven van het begin tot het eind, totdat ze terugkomen op hun kwaadaardige overtuigingen. Als dat het doel was van mijn leven…, om terug te komen op kwaadaardige overtuigingen die ik wellicht in eerdere levens heb getoond, dan is dat doel geslaagd.
Een speciaal plekje in mijn hart, houd ik voor mijn lotgenoten, mensen die net als ik zo beschadigd zijn, dat het gerechtvaardigd is, dat bij hen de agressie omhoog wordt gehaald. Zij weten meestal als geen ander hoe het is om tussen monsters op te groeien. En zij hebben ook recht op een beter leven. Ook al zullen deze mensen nooit een identiteitsbeleving hebben die van binnenuit ervaren wordt, is dat nog altijd beter, dan compleet de vernieling in gaan door anderen hun kwaadaardige daden. Voor de monsters die in hun agressie zitten, terwijl zij met hun agressie geenszins een kwetsbare plek afdekken, heb ik geen respect. Zij zijn laf, en zij zullen de toorn van God terecht over zich heen krijgen, zoals ik het onterecht over me heen heb gekregen, de laatste jaren.
Toch zit ik nu anders in elkaar dan voor alle therapieën. Ik merk dat mijn vertrouwen in mezelf en anderen nadat ik achteruitga, zich steeds herstelt. Dus dan kan ik het gewoon als ‘oude gevoelens’ zien. En op die momenten krijg ik hoop dat ik toch nog enigszins op kan staan. Ik zag dit tekstje op Facebook voorbij komen: “Though you may hold your sword in a shaky hand, I see the demons you are slaying. Carry on, warrior. You are stronger than you realize.” (“Hoewel je je zwaard misschien in een trillende hand vasthoudt, zie ik de demonen die je te lijf gaat. Ga zo door, strijder. Je bent sterker dan je denkt!”). Dit tekstje doet me ontzettend goed als ik hem op mezelf betrek. Want het versterkt deze hoop dat ik toch nog ga opstaan, ook al voel ik me na iedere achteruitgang gehavender. Ik ben alleen aan het wachten op het moment dat ik me capabel genoeg voel om contact te handlen en te kunnen bespreken wat ik echt kwijtwil, maar in live contact pas ik me altijd te veel aan aan de ander, en dan kan ik niet kwijt wat ik kwijt wil, en wie ik echt ben. Een probleem dat ik al m’n hele leven bij me draag, en waardoor andere mensen vaak een verkeerd beeld van me kregen, en mij als de kwade zagen.
