Er moet me iets van het hart! En dat is de wijze waarop er met homoseksuele mensen (waarmee ik ook lesbische vrouwen bedoel) om wordt gegaan in het Westen. Er is veel geweld naar homoseksuelen, en het hive-mind gedeelte van de bevolking vindt dan ook dat we homoseksuelen met alleen maar liefde moeten omarmen, als compensatie, en het zelfs moeten aanmoedigen. “Kom maar bij mij, lieve homoseksuelen. Bij mij krijgen jullie geen kritiek. Bij mij zijn jullie veilig!” (Dit zie je vooral bij linksprogressieve mensen die dezelfde houding hebben naar andere minderheidsgroepen). Maar goed, blijkbaar moeten we het expliciet goed vinden wat mensen tussen de lakens doen, ook als er geen hoger doel achter zit. En zo gedragen ook veel ouders zich naar hun eigen puberende kinderen. Als je zegt dat je kritisch bent naar het seksuele gedrag van sommige mensen, dan word je wederom verguisd, want dat mag je toch helemaal niet denken! We zijn toch modern!? Maar waarom zou ik oneindige goedkeuring moeten geven voor wat mensen tussen de lakens doen? Het is juist je taak als ouder om je kind moraal mee te geven, en de teugels strak te houden, zodat ze zich kunnen afzetten daartegen. Maar ik zal niet de overtuiging hebben dat ze daarin naar mij zullen luisteren. Buiten dat heeft mijn zoon of dochter absoluut mijn toestemming niet nodig voor iedere seksuele handeling die hij doet. Als mijn zoon of dochter vindt dat ie naar z’n homoseksuele gevoelens moet handelen, dan maakt ie daar z’n eigen beslissing over, maar het zou mijn taak zijn om hem moraal bij te brengen. Ik vind het belachelijk dat we als wereld elk aspect van seksueel gedrag maar goed moeten vinden tegenwoordig en zoiets als homoseksualiteit zelfs gaan aanmoedigen bij kinderen, alsof er in de fysieke realiteit sprake is van een vrije keus met welk geslacht je je gaat voortplanten. Die is er namelijk niet. Pas over een aantal generaties zullen mensen de gevolgen hiervan zien. Want zoals ik al zei: er is een grote gedragsmatige component. En als mijn kind homoseksueel zou zijn, dan zou ik me wel als ouder afvragen: “Wat heb ik fout gedaan?” Want ik vind het hoe dan ook erg als ze zich niet kunnen voortplanten, zelfs al willen ze dat zelf niet. Ik zou het als mijn falen zien. Want er wordt constant gedaan of het bij de geboorte vaststaat wat je gaat zijn in je latere leven en dat we die vrijheid nu hebben die ze vroeger niet hadden. En dat nu iedereen happy-de-peppie zichzelf kan zijn. Maar dat is gewoon niet waar.

Kinderen hebben een moeder en een vader nodig, zodat ze aan beide geslachten leren hechten. De eerste jaren van een mensenleven zijn essentieel voor de ontwikkeling van de seksuele identiteit. Die onzin die ze je willen laten geloven: dat het aangeboren is, is absoluut belachelijk. Een kind heeft bij de geboorte nog geen sociale invulling van z’n identiteit. Het is juist als een jongen z’n moeder niet los kan (of mág) laten, of een mindere band met z’n vader heeft, dat het misgaat. Jongens moeten op een gegeven moment de moeder loslaten en zich onder de mannen gaan begeven, zodat zij hun gevoelens naar vrouwen kunnen richten. Hierdoor kunnen zij zich man voelen. Bij een meisje is het bijvoorbeeld soms door juist te vroeg de moeder loslaten (noodgedwongen), of zich identificeren met de vader om tegen zijn boosheid opgewassen te zijn. En zo zijn er nog wel meer combinaties te bedenken. Iedereen heeft weer een ander verhaal, maar de meeste mensen kennen zich totaal niet op die manier. Nee, “het is aangeboren” zeggen ze dan, bang om überhaupt maar te overwegen dat het gedrag van hun ouders er mee te maken heeft. Ik ben dan ook niet per se tegen therapieën die de seksuele identiteit veranderen, op voorwaarde dat het de identiteit versterkt. Een therapie gericht puur op conversie, moet geen hoofdzaak zijn, al ben ik er niet tegen als het vrijwillig is.

Het toelaten van de boosheid naar de eigen ouders, kan heel helend werken en zorgt er ook voor dat je minder bang bent voor de mogelijke afkeurende reactie, want er is een groep homoseksuelen die ontzettend bang zijn om afgekeurd te worden om hun seksualiteit. Waar ze bang voor zijn is de afkeuring, en laat dat nu net het gedrag zijn waardoor hun seksualiteit is ontstaan. En het is belangrijk dat ze daar leren om zich tegen te harden. Je kunt niet de hele wereld dwingen om jouw gedrag goed te vinden. En daar hoef je je ook helemaal niets van aan te trekken. Maar misschien moet de mensheid eerst helemaal doorslaan naar de andere kant (het allemaal goed vinden), voordat zij leert dat ze kritisch mag zijn naar het gedrag (dat mag bij ieder gedrag of opvatting (ook die van mij): niemand staat boven kritiek). 

Verder, en dat geldt ook voor hetero’s: als je denkt een bevredigend leven te kunnen hebben door vrijpartijen die geen functie hebben anders dan het afreageren van je lusten of het sussen van je verdriet, dan moet je je toch eens afvragen waar die behoeftes zo vandaan komen. Tegenwoordig willen we allemaal zo graag ‘onszelf zijn’, maar ik vind dat heel kinderspeelplaatsachtig overkomen. Wie is ‘jezelf’? Zijn dat alle meningen van anderen die ooit over jou geuit zijn? Of is er een kern van zelfliefde die gevoed moet worden om sterk te kunnen worden. Ik denk het laatste, maar dat ligt niet in het door iedereen accepteren van jouw specifieke seksuele wensen en verlangens en dat je er naar handelt (geldt ook voor hetero’s), maar in het bewust maken van waarom je deze verlangens hebt, en in het bewust maken van de gevoelens die er eigenlijk achter zitten. En het aanmoedigen van allerlei wisselende contacten zonder enige verbinding is ook kwalijk, en dit geldt net zo goed voor hetero’s.

Soms zeggen mensen: “je onderdrukt je homoseksualiteit”, maar zou het misschien ook kunnen zijn dat iemand z’n heteroseksualiteit onderdrukt, om redenen die dieper gaan dan ‘wat de maatschappij ervan vindt’? Als je zegt dat iemand z’n homoseksualiteit onderdrukt, wil je hem dan niet automatisch een richting opduwen die hij niet wil. Alsof het iets is waarmee je iemand moet confronteren en wat je aan iemand moet opdringen, tegen z’n zin. Als dat zo zou zijn, dan is er bij die persoon in het verleden al iemand (meestal de ouderfiguren) flink over de grenzen gegaan, wanneer ze boos op het kind waren. Laten we daar dan met z’n allen bewust van zijn, in plaats van mensen te dwingen om homoseksueel te zijn. Er zit een soort neerbuigendheid in. Het is leuk om tegen iemand te zeggen: “Hahahaha, jij bent echtwel homo!” En “degene die het hardst tegen homo’s zijn, die zijn zelf de grootste!” Zulke dingen heb ik ook gezegd tegen mensen, en ik genoot ervan om het te zeggen. Je beseft op dat moment niet hoe je de ander in een soms gevoelige fase aan het ontmannen bent. Ook lesbische vrouwen zijn hier goed in, omdat zij zelf het spirituele hoofd van de familie ontkennen: de Vader. 

Sommige mensen zeggen: “je bepaalt zelf naar wie je je gevoelens richt en in het ideale geval doe je dat bewust!” En aan de andere kant staan mensen die zeggen: “Je kunt er niks aan doen als je verliefd wordt op iemand. Het overkomt je.” Ik heb zelfs mensen horen zeggen: “Tis tegen je zin! Je kunt er niks aan doen!” Maar wat lijkt het me vreselijk om zo slaaf van je gevoelens en behoeftes te zijn. Niks leuks aan. En ik ben dan ook van mening dat je zelf bepaalt naar wie je je gevoelens richt, vrij van oude bagage, en dat in het ideale geval daarbij je verstand, gevoel en acties op één lijn staan. Nu hebben de meeste mensen op hun 18de een flinke tas bagage, en zijn ze in geen geval nog helemaal vrij van binnen. Maar je kunt daar wel naartoe werken. Pas als je je niet meer identificeert met je geaardheid, kun je zeggen dat je vrij bent. En dan kun je anderen ook vrijlaten om er wat van te vinden, wat overigens voor alle gedrag geldt! 

En dan transgenders? Dat is toch zeker aangeboren? Nee, ook dit is aangeleerd gedrag. Uit overleving hebben deze mensen per ongeluk geleerd dat ze beter fysiek het andere geslacht kunnen zijn, soms omdat dat meer liefde oplevert, en soms omdat ze zich daarmee juist gewapend voelen tegen anderen hun agressie. Het is vaak uitzoeken hoe het precies is ontstaan, maar dat betekent niet dat het onmogelijk is. De hersenen ontwikkelen zich onder invloed van deze situaties, dus in wisselwerking met de omgeving. Vaak is er ook sprake van een psychotische stoornis, waarmee ik niet wil zeggen dat de gevoelens niet echt zijn, want die zijn net zo echt als de gevoelens van niet transgenders. Het is de taak van ouders in de opvoeding om het gedrag van je kind zoveel mogelijk met de realiteit te laten overeenkomen, dus het voorhouden dat je kind z’n eigen geslacht kan kiezen, zoals sommige ouders doen, is zeer kwalijk. En dat het benoemen van het uiterlijke geslacht van het kind, op welke manier dan ook ‘onderdrukkend’ zou zijn, is ook grote onzin! Je moet als ouder je kind leren dealen met de realiteit. En daar hoort in de eerste zoveel jaar bij, dat je je kind zoveel mogelijk zelfliefde meegeeft voor z’n reële geslacht. Dat is nu eenmaal zwart-wit. Pas later ga je eisen stellen aan het kind en wordt het allemaal wat minder zwart-wit. 

Het expres laten vervagen van de klassieke rollen, doet hier ook geen goed aan, al levert het wel een diversiteit aan expressies op. Maar de kans op een partner die bij je past, wordt daarmee ook erg verkleind. Tenzij je wilt dat het een freakshow wordt van moreel verval, waarin niemand z’n rol meer begrijpt, en iedereen als een kip-zonder-kop rondloopt op zoek naar de liefde die ze zo gemist hebben, maar nooit gaan vinden. Mijn God, de Westerse wereld is de weg kwijt. Van je 20ste tot je 35ste rondneuken om je boosheid of verdriet of je lusten te sussen, en dan daarna niemand meer kunnen vinden, dat is een beetje het verhaal van veel Westerse mensen. Hoe kun je jezelf zo laten misleiden? Wat dat betreft pakt de Christelijke en conservatieve jeugd het vaak toch op een andere manier aan. Daar wordt altijd zo neerbuigend over gedaan, maar ik vind het wat meer langetermijndenken wel slim, al heb ik bij de Christelijke jeugd vaak het idee dat ze de wereld helemaal niet durven ontdekken en juist erg van alles wat men ‘kwaad’ vindt, probeert weg te blijven, waardoor ze de kans missen om deze kant van zichzelf te integreren en door te werken! Je kunt je agressie ook leren gebruiken voor het goede, om jezelf te empoweren, en dat begrijpt men vaak niet. 

Ieder mens heeft typische mannelijke en typische vrouwelijke eigenschappen, maar dat gaat om de binnenkant, en heeft niks te maken met het mixen van een typisch mannenuiterlijk met een typisch vrouwenuiterlijk. Dat willen de media je wel doen laten geloven met al die voorbeelden van androgynie, genderneutraalheid, genderfluidity, vrouwen met baarden enzovoort. Maar kom op, het wordt een regelrechte freakshow, waarin iedereen z’n eigen unieke uiterlijke expressie vindt, maar zich qua karakter in niks van een ander onderscheidt, en eigenlijk niks toevoegt, vergeleken met de rest. Het wordt een grote diverse eenheidsworst, en heeft niks te maken met waar mensen eigenlijk voor staan: échte inhoud. En ook de trotsheid waarmee dat gepaard gaat. Als ik de Gay Pride weer zie op tv, dan vraag ik me toch af waar mensen precies trots op zijn, en waarom ze dat mij door de strot willen duwen. Puur compensatiegedrag. Als het dan toch iets is wat je niet zelf kiest (want dat zeggen ze altijd), waarom zou je er dan in hemelsnaam zo trots op zijn? Misplaatst is het. En platvloers. Waar het in ieder geval niet tegen helpt, is het geweld tegen homo’s. En het is natuurlijk wel belangrijk dat dat gestopt wordt, maar daar hebben homo’s zelf ook een rol in. Het als slachtoffers zeuren om acceptatie en liefde als iemand een grapje maakt, geeft niet echt een heel weerbare indruk. Er zitten gewoon veel mietjes bij. Het is voor iedereen (mannen en vrouwen) belangrijk om weerbaar te zijn, tegen kritiek te kunnen, en zelfs tegen afkeuring. Dat is vaak een heel proces. Het is het aangaan van de confrontatie met je angsten, het is de strijd aangaan met anderen, maar door confrontatie ook met jezelf. Alleen dan kun je je blijven ontwikkelen. Ik heb daar ook m’n eigen verhaal in. Want ik ben verre van perfect en heb al jaren een grote last te dragen met mijn psychische problematiek, die zich ook op seksueel gebied heeft afgespeeld en nog steeds eigenlijk. Ik zit zelf in een enorme gevangenis emotioneel gezien, heb alle klappen met m’n seksualiteit opgevangen, in de zin, dat ik steeds afgevlakter werd op dat gebied. Dit heeft veel verdriet gekost om het te accepteren, maar ik heb het nu wel losgelaten.

En aan alle homo’s en lesbiennes die zich beledigd voelen of minderwaardig na het lezen van dit artikel: stop met die identificatie met je geaardheid. Of met je huidskleur, beroep, lichaamsomvang, politieke voorkeur, of wat dan ook. Wie je bent is zoveel meer dan dat! Pas als we dat leren, dan kunnen we de wereld en elkaar met een kritisch oog bekijken zonder dat we daar van instorten of de boel gaan afbreken. Dan kunnen we samen het komende millennium van de Heilige Geest inluiden, de Moeder van de materie, die de spiegel is voor de mensenziel. En kan een nieuw soort vrijheid ervaren gaan worden…