Wie durft om kritisch te kijken naar het bewijs dat de Aarde rond is en om de Zon draait, weet vaak nog niet hoe de alternatieve theorie er uit zou kunnen zien. Het is vaak zoeken naar een coherente theorie, die op alle vragen antwoord geeft. Maar niemand heeft nog alle antwoorden. Als je op Google naar het onderwerp zoekt, zou je bijvoorbeeld al snel bij de Flat Earth Society kunnen komen, wat niets anders is dan gecontroleerde oppositie, die een en al valse informatie de wereld in brengt, en het onderwerp op die manier compleet belachelijk maakt. Er zijn maar weinig mensen die echt serieus werk maken van hun onderzoek en boeken hebben geschreven over het onderwerp, maar Eric Dubay is wel de bekendste. Hij woont in Thailand en houdt zich full-time bezig met het ‘vechten tegen de Nieuwe Wereldorde’, zoals ie zelf zegt. Klinkt alsof ie op de hoogte is van wat er speelt. Toen ik met zijn informatie in aanraking kwam, was ik een beetje in de war. Want veel van z’n bewijzen zijn een regelrechte mindfuck omdat ze in gaan tegen alles wat je geleerd is in je jonge jaren. In je jonge jaren, toen je nog niet kritisch nadacht, en klakkeloos aannam wat je ouders je vertelden! Want dat is het! En daarom worden mensen die de platte Aarde onderzoeken ook zo belachelijk gemaakt. Het is een kinderlijke reactie, omdat het geloof in een ronde Aarde als kind zonder dat je vragen stelde erin gestopt is. Gelukkig was ik al op de weg van mezelf deprogrammeren van alle dingen die ik zonder vragen had aangenomen, en zou ik me hierdoor ook niet laten tegenhouden. Nu ik de andere kant gezien heb, en de bewijzen van Eric Dubay allemaal heb gelezen en erover heb nagedacht, snap ik niet waarom ik ooit in een ronde Aarde heb geloofd. Het is een pseudowetenschappelijk idee en de theorie zit vol gaten. Het is zeker de moeite waard om z’n boeken The Flat Earth Conspiracy, The Atlantean Conspiracy en 200 Proofs the Earth is not a Spinning Ball te lezen. En hier zijn 1000 memes.

Ik zeg dat het pseudowetenschappelijk is, om de volgende reden: Niemand kan aantonen dat de mensen aan de andere kant van de wereld eigenlijk ‘op z’n kop’ aan de bol vastgeplakt zitten door de zwaartekracht. Nergens op de wereld kan men dat verschijnsel laten zien in een zo mogelijk kleinere vorm, enkel maar op het ver ‘uitgezoomde’ niveau van de bol. Dus we moeten de ruimtevaartorganisaties op hun blauwe ogen geloven, want zij zijn de enige die het kunnen bevestigen of niet, we kunnen het zelf niet repliceren, om het met eigen ogen te zien. Nu zit NASA bijvoorbeeld vol vrijmetselaars en nazi’s en vanwege hun geschiedenis van leugens, neem ik wat ze verkondigen echt niet serieus. Kijk ook naar de vele ‘foto’s’ van Aarde die er stuk voor stuk anders uitzien. In de laatste ‘foto’ van de planeet Pluto, hadden de Photoshoppers Pluto, de hond van Mickey Mouse verstopt in het oppervlak. Ze lachen je uit waar je bijstaat. Het is allemaal Computer Generated Imagery. Ook de Maanlandingen waren fake, en zijn door Stanley Kubrick in een studio opgenomen. Het is ook duidelijk aan de houding van Neil Armstrong, die nooit een interview deed, dat ze niet naar de Maan zijn gegaan. In de volgende video, verklapt hij dat ‘papegaaien de enige zijn die mogen praten, en die vliegen niet zo goed’. En dat er veel te ontdekken is ‘als men de beschermlagen van de waarheid verwijdert’. Link. Veel mensen zijn geneigd om een ander te beoordelen op wat ze zelf niet of wel zouden doen, en gaan er dan ook vanuit, dat zo’n grote organisatie als NASA nooit de boel zo voor de gek zou houden, maar toch is het zo. Op veel zogenaamde beelden uit de ruimte zijn luchtbellen te zien, omdat ze het veelal in zwembaden opnemen. Of in zero-gravity vliegtuigen. Ook raketten die zogenaamd de ruimte in gaan, vliegen veelal met een boog het dichtstbijzijnde water in. De lanceringsplatformen zijn ook altijd in de buurt van water. Link.

Verder geloof ik niet dat vliegtuigen terwijl ze rond de Aarde vliegen, iedere zoveel kilometer naar beneden moeten bijsturen, om op dezelfde hoogte te blijven. Dat is belachelijk. Nee, ze vliegen gewoon over een recht oppervlak. Sterker nog, in het document (pagina 7) dat ze zelf gebruiken staat beschreven dat het model dat ze gebruiken voor de berekeningen een platte stilstaande versie van de Aarde is. Ook de vliegroutes op het zuidelijk halfrond zijn ‘apart’ te noemen. Ze maken vaak tussenstops op het noordelijk halfrond. Wat op de kaart van de platte Aarde prima te begrijpen is. Maar op de bal-Aarde nergens op slaat. Ook bruggen worden nooit gemaakt rekening houdende met de kromming van de Aarde. Die zijn ook gewoon recht. En we kunnen zo nog wel even doorgaan! Eigenlijk weten we allemaal dat de Aarde plat is, maar we doen alsof als we over het platte oppervlak rijden of vliegen, dat het er in het echt als cirkelen rond de bol uitziet. Als een soort virtuele werkelijkheid. Het is bizar! 

Voor degene die hét bewijs wil weten waarom de Copernicaanse theorie niet meer opgaat, moet het volgende filmpje kijken: Link. Ik zal samenvatten wat de essentie van het bewijs is: 
De natuurkunde voor het einde van de negentiende eeuw, inclusief Maxwells elektrodynamische vergelijkingen, gaat er vanuit dat de ruimte gevuld is met een ether waardoor de elektromagetische golven zich propageren. In 1887 werd het Michelson-Morley experiment gedaan, om te kijken of er een etherwind was rond de Aarde, die zou moeten ontstaan als de Aarde zich door de ether beweegt. Door een lichtbundel te projecteren in de richting van de etherwind, én een lichtbundel te projecteren haaks op de etherwind, en vervolgens de snelheid van het licht te meten in beide richtingen, kon men er achterkomen hoe snel de Aarde bewoog. Het resultaat was dat de snelheid 0 was. Dus in andere woorden: Óf de Aarde stond stil en Copernicus had ongelijk, óf er was geen ether. Albert Einstein ontwikkelde toen de relativiteitstheorie en gooide de ether in de vuilnisbak. En hier is de consensus (een consensus in de wetenschap is geen wetenschap) in onze natuurkunde en astronomie van tegenwoordig nog steeds op gebaseerd. In 1913 deed George Sagnac echter een experiment dat bewees dat de ether wel degelijk bestond, en dus dat de Aarde stilstond en de Copernicaanse theorie én de relativiteitstheorie onjuist waren. 

Wat er vervolgens gebeurt is dat het bewijs van de ether van Sagnac nooit ergens genoemd wordt en dat de hele natuurkundige gemeenschap Einstein vereert als een idool, of een God. En het ergste wat daarbij gebeurt, is dat ze de realiteit met een theorie verwarren. Dus als je vervolgens zegt: “Naar mijn idee zit het zo!”, dan zeggen ze: nee, je begrijpt niet hoe het werkt! Je moet je meer in de theorie verdiepen. Ik kan dan alleen maar zeggen: “Wat begrijp je liever? De realiteit of een theorie? De theorie is niet de realiteit. Maar dit is wat gebeurt als mensen geen contact maken met het onstoffelijke. Juist contact maken met het onstoffelijke naast het stoffelijke, zorgt ervoor dat je de raadsels van het universum kunt oplossen, want de realiteit IS op een bepaalde manier, maar je kunt er vanuit gaan dat het nog niet tot in detail is opgeschreven, dus je kunt eigenlijk alleen naar de zichtbare waarnemingen kijken en de rest is nog onzichtbaar. Als je dan niet vrij kan denken met het subject van ‘jezelf’ in wisselwerking met het nog onzichtbare gedeelte van de objecten in de realiteit, dan ga je te veel waarde hechten aan theorieën, en ga je ze verwarren met de realiteit. Dan wordt het meer een geloof, de theorie is dan de waarheid, en zo is het met de natuurkunde en de astronomie helaas gesteld, al ben ik er van overtuigd dat de omleiding van Einstein een bewust dwaalspoor is om mensen een ‘valse’ werkelijkheid voor te stellen. Want zoals ik al in een ander artikel schreef: In deze fase van ontwikkeling is het belangrijk dat de mens gaat afdalen in het materiële, en moet zij een beeld van de kosmos hebben dat God niet bestaat, en dat alles toeval is, en dat we overgeleverd zijn aan de krachten der natuur! Maar niets is minder waar. 

De bijbehorende emotionele staat is er één van verharding, en afgescheidenheid, wat dus een noodzakelijke stap is in een mens z’n ontwikkeling. We zoeken allemaal een wereldbeeld dat overeenkomt met onze emotionele staat op dat moment in onze levens, kortom: een wereldbeeld dat met je resoneert. Zelfs mensen die zeggen dat ze ‘rationeel’ denken hebben een emotionele staat, en je hebt ook je emoties nodig om rationeel te kunnen denken, dat beseffen ze vaak niet. Het leven op Aarde is één grote ontwikkelingsweg, waarbij je op verschillende momenten in je leven verschillende dingen denkt en voelt. En het geheel van alle persoonlijke paradigma’s die daar uit voortvloeien nestelt zich in het collectieve bewustzijn. Wat op het ene niveau waar is, hoeft niet op het andere niveau waar te zijn. Wat dat betreft is alles bewustzijn en is de materie een soort spiegel, een manier voor jouw Goddelijke bewustzijn (wat een klein onderdeel is van een veel groter collectief Bronbewustzijn (die je God kunt noemen) om jezelf en alles om je heen te leren kennen. Als kind en jongvolwassene raak je door de invloeden van buitenaf vaak steeds verder verwijderd van de Bron waar alles mee begon bij je geboorte (wat een indirect gevolg is van de Zondeval geprojecteerd in de Tijd), maar in je latere leven neem je dan door de invloeden van buitenaf weer de weg terug naar de Bron, de Goddelijke staat waarin je je leven begon, met als verschil dat je nu onafhankelijk bent, en de wereld en jezelf nu kent. Een prachtig principe…