Op een bepaald moment in 2022, werden zelfs mijn ritjes (twee keer per week) naar de supermarkt onveilig, toen bepaalde kassières wel héél geïnteresseerd werden in me. Ik spreek mijn vermoedens uit in een artikel en even later krijg ik bevestiging op Facebook, dat ze inderdaad overgenomen zijn, door een spreuk die zoiets zegt als: “Die vermoedens die je hebt, die zijn natuurlijk hartstikke waar!” Er volgden meer spreuken die allemaal betrekking hadden op het feit dat ik een oogje zou hebben op die kassières, en dat de weg naar een relatie open zou liggen nu ze waren overgenomen. Alsof ik daar gebruik van ga maken! Het is walgelijk! Deze entiteiten hadden eerst de levens van deze meiden beëindigd, toen namen ze ze over, en vervolgens probeerden ze me te verleiden, maar ik ga daar absoluut niet op in. Ik weet dat ik de supermarkt niet moet vermijden, maar ik ging met lood in m’n benen naar de supermarkt in deze tijd. (Zie mijn artikelen November, de moeilijkste tijd van het jaar en Ik krabbel langzaam weer op! voor meer details). Wat er toen gebeurde is treffend. Ik reed een hellinkje op om langs een opgebroken weg te komen, en viel van mijn fiets! Recht op mijn knie. Toen ik opstond, zakte ik door mijn been met veel gekraak. Zie mijn artikel Lelijk weggekomen voor meer details). Knieschijf gebroken. In het ziekenhuis opereerden ze me na een aantal weken en ik liep met gips en krukken. (Zie mijn artikel Gebeurtenissen na het breken van mijn knieschijf voor meer details). Acht weken verbleef ik bij m’n ouders, aangezien ik op de eerste verdieping woon en er geen lift is en dus niet thuis kon wonen. Ik ging weer terug naar de basis, waar het allemaal begonnen was. Met als enige verschil dat mijn ouders overgenomen waren, wat het extra moeilijk maakte. Ik had verschillende botsingen met ze tijdens mijn verblijf bij hen, maar daar was ruimte voor. Mijn echte vader werd altijd agressief als ik boos was, vooral in de eerste jaren van mijn leven, maar mijn overgenomen vader doet dat niet, en op deze manier legde ik eigenlijk weer een soort van basis, precies op het moment dat ik het nodig had. (Zie mijn artikel Mijn wortels terugvinden voor meer details). Totdat ik weer op eigen benen kon staan. Letterlijk. Dat ik mijn knieschijf op dat moment brak, is niet toevallig. Ik had het nodig. Nodig om mezelf opnieuw op te bouwen. Toen ik na acht weken weer thuis was, begin 2023, kost het me moeite om weer zelfstandig verder te gaan. Het alleen zijn, zorgde ervoor dat ik heel mijn goede ritme van bij mijn ouders liet schieten. Puur doordat ik alleen was, kon ik dat niet vasthouden, en verzandde ik weer in slechte gewoontes als m’n dag-en-nachtritme omdraaien, en te veel lekkere dingen eten. Maar ik zou er toch mee moeten dealen, dat was iets wat zeker was.
Uiteindelijk heb ik fysiotherapie, waar ik echt een hekel aan heb. Op de laatste sessie wijst de fysiotherapeute naar mijn oog (“Wat is er met je oog?”), precies zoals de overgenomen buurvrouw regelmatig deed om mij bang te maken, hintend naar de informatie van Donald Marshall over in je oog borende Vril aliens die je op die manier overnemen. (Zie mijn artikel Een vermeende aanval op mij en wat achtergrondinfo voor meer details). De fysiotherapeute hadden ze dus ook overgenomen en ondertussen kreeg ik op Facebook een tekstje dat zoiets zei als: “Ja, we moesten je even oncomfortabel maken, anders was je helemaal niet in beweging gekomen!”, want ik had al weken helemaal niets gepost op mijn site. En ze willen dat je vooruit blijft gaan.
Ik heb sowieso niet heel veel meer te zeggen. Ik leg me bij veel dingen neer. Dat ik er niks aan kan doen. Soms heb ik momenten dat ik ineens inspiratie heb om artikelen te schrijven, en dat doe ik op die momenten dan ook wel, maar eigenlijk lijkt het alsof er niet veel gebeurt. Ik weet dat het nog steeds belangrijk is om mijn verhaal te vertellen, dus daarom schrijf ik dit nu. Maar échte moed tonen, en proactief mezelf in de publieke ruimte begeven, dat lukt me niet. Voor het niet doen hiervan, zal ik ook verantwoordelijk worden gehouden als ik voor God sta. Ik wilde dat ik wat meer vechtlust voelde. Wat overtuigder was van mezelf. Ik wilde dat ik anderen rauw lustte, dat ik niet tijden hoefde bij te komen, als ik een keer iets negatiefs over me heen krijg. Ik wilde dat ik mezelf niet gedwongen voelde om de toneelspelletjes van deze entiteiten mee te spelen. Ik wilde dat ik wat meer overeind stond en moed had om bij mezelf te blijven. Maar het is veeeeeel makkelijker om je met minder belangrijke zaken bezig te houden en niet iedere keer de strijd op te zoeken. Mijn grens voel ik ook niet echt, en het lijkt alsof ik het allemaal wel best vind, maar eigenlijk loop ik steeds tegen m’n eigen beperkingen aan. De verantwoordelijkheid van een volwassene verdragen valt me erg tegen en ik hoor mezelf niet graag genoeg praten, om m’n mond open te trekken. En ik ben ook te impotent om dat te doen. Ik ben meer van op de achtergrond blijven. En laat dat nu net zijn wat ik eigenlijk niet moet doen! Toch hoop ik dat ik nog steeds stappen vooruit kan maken, maar de tijd zal leren, hoe het gaat lopen…
