Afgelopen weken zijn best wel slopend. Ik functioneer helemaal niet goed meer. M’n huis is een absolute zwijnenstal, en ik heb moeite mezelf te verzorgen. Het enige wat ik doe is inspirationele quotes kijken op Facebook, die daar worden geselecteerd zodat ik ze zie. Of hier AI achterzit, of een entiteit aan de andere kant, die ze voor me selecteert, ik weet het niet precies. Maar het loopt perfect synchroon met mijn gedachten: het is een direct feedbackmechanisme. En dingen die gebeuren komen ook terug in deze quotes. Dus ja, het is het enige wat ik nog doe, naast eten en slapen. Tijn Touber, over wie ik eerder in een aantal artikelen geschreven heb, beschrijft in één van z’n laatste video’s, dat de rups die in een vlinder verandert, vaak op geen enkel gebied meer functioneert voordat hij de transformatie maakt. De quotes op Facebook benadrukken dat ik ook in dat proces zit, maar ik kan moeilijk geloven dat mijn beschadigde toestand in een mooie toestand verandert, waarin ik alle vrijheid heb. Dat kan gewoon niet meer.
Zoals ik in het vorige artikel beschreef, heb ik een aantal dingen over me heen gehad, en ik had de afgelopen dagen sterk het gevoel dat ik een ontzettend groot verdriet vasthield. Vandaag zat ik te denken: ik functioneer helemaal niet meer, hoe moet ik ooit nog de weg naar de vrijheid zoeken. Er zitten gewoon dingen in de weg. Ik dacht: misschien is de transformatie van rups naar vlinder, gewoon een goede entiteit die je overneemt, net zoals gebeurd is bij de Christusfiguur, volgens Rudolf Steiner. Dat als je jezelf getransformeerd hebt tot een liefdevol persoon, je overgenomen wordt. Deuren die openen zijn niet altijd extern, maar kunnen ook intern zijn, las ik in een tekstje op Facebook. Misschien openen zich deuren als je maximaal liefdevol bent geworden. Deuren om overgenomen te worden, maar dan door een goede entiteit. En ga jij dan naar een goede plek. Ik zei tegen mezelf: ik wil van die grote brok verdriet af. Het zit dwars, en houdt me tegen in m’n groei. Ik denk dat het zo gaat gebeuren: er gaat een trigger komen, die me bij m’n verdriet brengt, en pas als ik daar vanaf ben, mag God m’n leven nemen. Nu denk ik daar anders over, maar op dat moment dacht ik dat echt. Dat veroorzaakte heel veel emotie bij me. Ik huilde een tijdje, en toen ik er weer vanaf was, voelde ik me kracht uit m’n hoofd zakken. Ik was helemaal op. Op dat moment stokte mijn hart. Alsof het stopgezet werd. Ik schrok hier zo van, dat ik m’n kracht weer bij elkaar raapte, en mezelf maande om het niet op te geven maar toch door te gaan. Op Facebook verscheen even later het volgende tekstje: “Mijn hersenen wisten het, maar mijn hart was er niet klaar voor.” En ik ben er van overtuigd dat dat precies was wat er gebeurde. Ik was nog niet klaar voor de dood. Het is dus zeer belangrijk dat je je intenties voor je leven uitspreekt, maar je moet er wel zeker van zijn. Mensen die op hun sterfbed liggen, proberen vaak vol te houden, maar op het moment dat ze zeggen dat het goed is, en ze zitten op één lijn met het universum, dan worden ze gehaald. Wie zegt: “nee, ik houd nog even vol”, die wordt de tijd gegund, want die heeft nog wat te doen. Dit horen we ook vaak bij mensen met bijna-doodervaringen. Dat ze nog iets te doen hebben hier, en dat ze daarom terugkomen.
Verder kreeg ik nog de quote, dat je niet God moet gebruiken om je persoonlijke doelen te bereiken, maar dat God jou zal of mag gebruiken om zijn doel te bereiken. Het klinkt een beetje verrot zo, omdat veel mensen dat natuurlijk zouden weigeren. Maar het heeft ook iets moois. Al weiger ik het voorlopig ook nog. Maar de vraag is of ik sterk genoeg ben om dat vol te houden. D’r moet een wonder gebeuren, wil ik m’n kracht terugvinden. Wellicht zit je met z’n tweeën in het lichaam als je wordt overgenomen, en moet je dan samenwerken, wat in harmonie mogelijk is, maar het kan ook zijn dat je dat niet aankan, en dat de originele ziel (jij of ik) dan vertrekt, afhankelijk van wat er voor het levensplan is besloten. Ik kan me zo voorstellen dat de ziel die het overneemt, de controle heeft, en het echt een reset is, qua emoties. Dus alles wat je bent kwijtgeraakt, komt dan terug. Maar de vraag is, waar ik blijf in m’n beschadigde toestand. Je leven voor God opgeven vanuit de Christuskracht, en je lichaam laten gebruiken door God, kun je als mooi beschouwen, maar is het eigenlijk ook niet. Het is wel met iedereen gebeurd die ik heb gevolgd. Maar er zit iets wrangs bij omdat het niet altijd vrijwillig is of lijkt. Maar wellicht is het de bedoeling dat de hele wereld wordt overgenomen, voor het einde van de cyclus. De weinigen die dan over zijn, en overeind hebben weten te blijven, die gaan dan naar een betere wereld. Maar het kan ook zijn dat we allemaal toewerken naar zo liefdevol mogelijk worden. Dan gaat het grote spel dat gespeeld wordt door, totdat iedereen zo ver is, wat ook iets moois is.
Maar nu blijft het zo, dat ik nog weinig leefruimte heb, en niet inzie hoe ik m’n kracht terugkrijg, zonder een wonder. Ik had gehoopt dat als Antichristus binnen Antichristus op me los zou worden gelaten (zie vorige artikel) ik nog kracht overhield om de daad bij het woord te voegen, maar ik denk niet dat het me gaat lukken, want ik zie nog maar weinig ruimte, die kant op, en wordt steeds ontmoedigd. Dus ik faal om te leveren. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik steeds minder zin heb om te vechten en met ingewikkelde dingen bezig te zijn. Ik voel me gewoon gehandicapt, en ik kan steeds minder. Laat mij maar m’n simpele leven leven in liefde. Ik voel toch niet de kracht, om de aandacht naar me toe te trekken, en mijn verhaal te verspreiden, hoewel ik wel wil. Ik ben blij dat ik in ieder geval op m’n site nog m’n verhaal kan doen. Dat is ook iets.
Kortom: mijn leven hangt aan een zijden draadje, en ik verwacht dat het gauw afgelopen zal zijn. Wel heb ik het ontzettend waardevol gevonden om mijn verhaal te delen met jullie, de mensen die mijn site hebben gevonden. Ik had gehoopt dat ik op eigen kracht wat meer mensen bereikt zou hebben, maar helaas. Het zat er niet in. Het wordt een speciale week, denk ik. Ik houd m’n hart vast. En de harten van iedereen wiens leven voortijdig is genomen…
Misschien tot ziens…
