Na weer opgekrabbeld te zijn, heb ik eindelijk weer wat audiotracks toegevoegd aan m’n website (zie De rol van ‘licht’ en ‘donker’ in de politiek). Ik hoop dat ik hier weer verder mee kan gaan, zonder gestoord te worden door allerlei onvoorziene gebeurtenissen.
Op Facebook viel mijn oog op een tekstje, dat zei zoiets als: “Ga eens uit je hoofd, en voel je basis, wie je echt bent!” Tja, het is steeds maar weer frustrerend als ik dit soort berichtjes krijg, want het zegt mij dat de Antichristus-machten die voor deze berichten zorgen, nog steeds niet lijken te begrijpen hoe ik in elkaar zit. Ik bedoel: hoe vaak moet ik het nog uitleggen? Het is echt niet normaal. Jullie zijn echt traag van begrip. Neem eens een goede psycholoog in dienst. Ik ga het hier nog één keer uitleggen!
Ik ben in mijn kindertijd boos geweest over iets. Maar dit werd altijd keihard afgekeurd. Structureel. Ik mocht dus nooit boos zijn en verloor de beleving van die gevoelens. Dat zorgde ervoor dat ik op m’n 18de op werd genomen in een kliniek voor mensen die nergens anders te helpen zijn. Ze zeiden dat ik een beetje onveilig gehecht was, en heen en weer geslingerd werd tussen vertrouwen en wantrouwen, en de hoogoplopende agressie die dat opriep, richtte ik tegen mezelf in de vorm van strenge zelfkritiek. De therapie die ik daar kreeg, zorgde ervoor dat m’n agressie omhoog kwam en ik deze niet langer naar mezelf richtte, maar naar de interne objecten van mijn ouders en zus in m’n hoofd. Door strenge gedragstherapie had ik deze agressie leren hanteren, zodat ik mijn therapiegenoten en therapeuten niet aanviel, maar constructief met hen het contact aanging. Ik maakte dus een splitsing tussen ‘slechte, bedreigende’ mensen (mijn ouders en zus) en ‘goede, niet bedreigende’ mensen. Ik was een en al hoofd toen en m’n agressie zat volledig in m’n hoofd. In de volgende therapie was het de bedoeling dat de agressie gecontroleerd zou worden, zodat ik in een middenweg kon gaan bewandelen, zodat ik de agressie als een basis in mijn lijf zou laten zakken, waar ik vervolgens dan op kon terugvallen. Maar deze vervolgtherapie ging mis omdat we het in de klinische therapie enkel maar over een gerelateerd trauma naar m’n zus hadden gehad, en ze het trauma naar m’n vader, die veel te vroeg in mijn leven mijn boosheid afkeurde, niet zo heftig in hadden geschat. De afgelopen 20 jaar is mijn kwaliteit van leven dus steeds verder achteruitgegaan, doordat alles wat ik was (de agressie) steevast afgekeurd werd, waardoor het steeds verder in mijn lichaam zakte, maar de beleving ervan verdween, al weet ik dat het er zit, en dat je het eigenlijk hoort te voelen op die plek in je lichaam. Dus ik was na de klinische therapie enkel maar hoofd. En hoe meer ik mijn gevoelens van agressie leerde controleren, hoe slechter de kwaliteit van leven werd in m’n hoofd, hoe dieper de agressie wegzakte, en hoe meer de beleving van deze gevoelens verdween, vanwege het trauma dat er helaas nog zat.
Dus, als ik dan nu te horen krijg dat ik meer op m’n basis moet vertrouwen en meer uit m’n hoofd moet gaan, is dat zeer frustrerend, want het leven zít enkel maar in m’n hoofd en m’n hart. Maar ik voel helaas de ongelooflijke power van deze lagere gevoelens niet meer in m’n onderlichaam. Ja, ik weet dat ze er zitten, maar ze mogen er niet zijn, en ik kan ze dus ook niet gebruiken om mijn zelfvertrouwen mee te voeden, en mijn zelfliefde. Dit is voor mij zeer rampzalig, want ik had graag gezond in elkaar gezeten, en al mijn power naar buiten willen gooien. Maar het zit er gewoon niet in op die manier. Het is een invaliderend trauma, eentje die niet te herstellen is, door wat voor duw- en trekwerk dan ook. En ik ben het dan ook zat, om iedere keer tegen de verwachting van anderen aan te lopen dat het nog wel lukt. Nee, als je dat denkt, dan snap je duidelijk niet hoe ik in elkaar zit. Dat is helemaal jullie keuze, maar val me dan ook niet lastig met dit slechte begrip van mijn situatie. Jullie maken iemand graag 100% verantwoordelijk voor z’n situatie! En dit stoort me ook, want ik weet dat ik aan hoe ik me voel helemaal niks kan doen. Als er iets aan te doen was, dan had ik het allang gedaan! Ik kan alleen maar zeggen dat ik te vroeg in mijn leven Antichristus-energie over me heb gekregen, toen ik nog niet versterkt was door Satanische energie en ik dus nog niet voldoende reserves had om op terug te vallen. En dit structureel mijn hele kindertijd. In mijn opvoeding is dus een grote stap overgeslagen. Dit krijg je niet goed door therapie. Het enige wat je bij dat soort problemen kan doen, is de agressie omhooghalen, zodat je toch een basis kunt hebben, al is het dan een opgeblazen basis in het hoofd, die je vervolgens leert balanceren door strenge gedragstherapie. Dus jullie moeten dus begrijpen dat wat jullie als heel kwaad zien (agressie enzo), mij eigenlijk redde en er voor zorgde dat ik een basis had, die door alle therapieën en duw-en-trekwerk van jullie nu uiteindelijk weer verdwenen is, al kun je wel iemand enigszins conditioneren om naar die weggedrukte basis te luisteren. Maar het echt voelen is onmogelijk, met mijn trauma.
Als er nu een einde van de cyclus gaat komen binnenkort, waarin mensen die zich gezuiverd hebben van het kwaad, overgaan naar een betere wereld, dan kan ik alleen maar zeggen: Als ik het red op deze manier, wat ik niet denk, dan ben ik blij dat er een fout is gemaakt in therapie en dat ik al het lijden van de afgelopen 20 jaar heb beleefd. Ook al was het zwaar, dan heeft het in ieder geval een goed doel gediend. Maar als ik het niet red op deze manier, dan kan ik alleen maar zeggen: hadden ze maar geen fout gemaakt in therapie, dan had ik nog 20 jaar met een hele sterke basis kunnen doorleven, en had ik daarna mijn dood tegemoet kunnen zien, waarop ik opnieuw was begonnen aan het begin van een nieuwe cyclus hier op Aarde.
Dit is wel zo’n verrekte anticlimax, dat ik hoop dat het werk dat ik heb gedaan met deze website, me toch een positieve richting op kan trekken, ook al zou ik toch m’n dood tegemoet zien binnenkort. Ik hoop dat het lijden zin heeft gehad, en dat alles niet voor niks was. Ik had graag de daad wat meer bij het woord gevoegd, maar sommige dingen die er zijn in je leven, zijn niet bedoeld om gefixt te worden, las ik in een berichtje, dus dat zal dan wel weer een waarheid als een koe zijn.
Ik zal er niet minder geamuseerd om zijn, dan dat ik nu ben! Want serieus, ik voel me echt geamuseerd vanavond. Bizar, onder deze angstige omstandigheden, en na alles wat ik voor m’n kiezen heb gehad de afgelopen tijd! Het is een beetje als dit plaatje! Alleen dan met een geamuseerde lach op m’n gezicht! En die neemt niemand voorlopig van me af…!
