Na die grote janksessie van driekwartier van deze week, voelde ik me helemaal op de bodem zitten, helemaal leeggezogen, flink gehavend en heel angstig, gewoon een algemeen gevoel van angst, niet naar iets speciaals! Zodra ik op zulke momenten onder de mensen kom en gewoon het contact aanga, dan krijg ik daar weer energie van en kan ik weer bij m’n kracht komen. Dus ik besloot daarna om het met m’n overgenomen familie te delen dat het niet zo lekker ging. M’n overgenomen moeder zei dat ik even langs kon komen, dus ik ben meteen gegaan. Toen ik bij m’n ouders was, was het eerste wat me opviel, dat m’n pa een beetje uit z’n rol was van pa, maar dat ie meer z’n Drakenpersoonlijkheid door liet schemeren, met een beetje cynische opmerkingen hier en daar, en dat bracht me weer aardig bij m’n kracht. Op een gegeven moment was ik vrij van angst. M’n zus ging in een dorp verder iets te eten halen voor oudjaar, en vroeg of ik meeging. In de auto vertelde ik haar dat ik veel had gehuild om haar de dag ervoor, en dat ik nu heel angstig was. Ik vertelde hoe ik nog steeds in een proces zit van dingen loslaten, en ze overtuigde me zo erg dat ze mijn zus was, en niet een overgenomen Draak die mijn zus speelt, dat ik aan mezelf ging twijfelen. Is dit nu de bedoeling, dat men om me heen me wijs maakt dat ik psychotisch ben, en levenslang aan mezelf moet twijfelen, en het met die toneelspelers moet zien uit te houden? No way, José. Ik ga niet twijfelen aan mezelf, dat zou pas de verkeerde weg inslaan zijn, want ik weet dat ik gelijk heb, en dat ze allemaal overgenomen zijn en me aan het gaslighten zijn. Ik werd aardig bij m’n kracht gebracht. Ik zat vol negatieve gedachten over die klootzakken die m’n familie overgenomen hebben. En toen ik op de bank zat, nadat we terug waren, was ik dan ook angstvrij, maar in het contact laat ik totaal niet merken dat ik zo negatief ben. Toen ik uiteindelijk wegging, gaf mijn zus me, heel spontaan, een knuffel en een kus, en toen was de gaslightsessie wat mij betreft compleet. Het voelde wel zo verkeerd! Het lef dat ze heeft! Eerst m’n zus overnemen en dan doen alsof ze me alle steun geeft. Ze kan de tering krijgen. Vreselijk zeg! Enerzijds gebruik ik ze om terug bij m’n kracht te komen, maar eigenlijk wil ik helemaal niks met ze te maken hebben. Maar ik heb verder niemand! En aan mezelf heb ik ook niet veel. Dat maakt het lastig.
Ik geloof dat het Adolf Hitler was, die zei: “creëer een leugen zo kolossaal groot, dat niemand zou kunnen geloven dat iemand de waarheid zulk grof geweld aan zou doen.” Maar dat is toch echt wat deze entiteiten doen, en het maakt me ziedend, al voel ik er op het moment weinig van. Alle leugens die wij geleerd worden op school dragen bij aan deze kolossale leugen. In de psychiatrie noemen ze je psychotisch terwijl je ze de waarheid vertelt, en dat weten ze, want volgens mij is zowat het hele Centrum voor Psychose overgenomen door deze entiteiten. Mij overtuigen ze niet met die onzin dat ik psychotisch ben. Tis meer de omstanders en alle onwetende mensen die ze er van proberen te overtuigen, om jou en de waarheid die je spreekt te ontkrachten. Het is wel zo walgelijk en de leugen is zo kolossaal, dat je van goede huize moet komen om overeind te blijven onder zoveel geweld! Maar mij krijgen ze niet klein! Ik zal altijd de waarheid blijven spreken, zelfs in de benarde toestand waarin ik zit!
Vandaag was het Oudjaar. En ik zou het met m’n ouders vieren. M’n zus was met een vriend bij haar thuis, en die kwamen eerst om 5 uur oliebollen brengen. Erg lief. De vriend met wie ze was had een rare blik in z’n ogen, diezelfde blik als die overgenomen mensen in hun ogen hebben, als het net gebeurd is. Alsof ze in fel licht hebben gekeken. Alsof ze high zijn. Alsof het leven langzaam uit hun lijf is gestroomd en de staat waarin ze zich bevonden de laatste momenten, op hun gezicht staat geschreven. Wat een mix is van verdriet, wanhoop, angst, en high zijn. Het is absoluut afschuwelijk om het te zien. En het kan zijn dat deze gast misschien recent overgenomen is. Ik dacht dat ie al lang overgenomen was, maar wellicht was dat niet zo. En dat is gewoon vreselijk.
Net als m’n zus gaven m’n ouders me nu ook bijna geen reden, om uit m’n vel te springen, en dat is aan de ene kant fijn, omdat ik dan enigszins kan opladen en toch even wat afleiding heb. Maar eigenlijk wil ik gewoon rigoreus het contact verbreken, en voor mezelf gaan staan. Uitbreken, en de Christus-impuls voelen of gewoon m’n impulsen in het algemeen en er naar handelen. Maar het is maar heel zeldzaam dat ik dit voel zoals ik het wil voelen. Als ik alleen ben, voel ik het soms. Dan herken ik het ook echt als zijnde de Christus-impuls. Het is de pijn van een ander niet kunnen verdragen, en vanuit dat gevoel tegen iedereen in gaan en moed tonen. Ik houd het veel te veilig naar m’n zin, omdat het van binnen zo onveilig is. En word er wanhopig van, want dit is niet wat ik wil. Ik wil zo graag de innerlijke Christus door me heen laten stromen, maar m’n gedempte en onderdrukte staat, zorgt er voor dat ik er niet doorheen kan breken. En als ik m’n medicijnen af zou bouwen, zou ik wellicht meer voelen, maar dan voel ik denk ik alleen maar angst, geen kracht. Dus ik voel met met deze persoonlijkheid zo ontzettend genaaid! Wat een totale farce is dit zeg.
Om 0:00 uur toen het Nieuwjaar was, wilde ik m’n vader een knuffel geven, maar hij bleef op afstand. We zijn allemaal verkouden, maar blijkbaar was ie toch nog bang dat contact het nog erger gaat maken. Het viel alleen nogal rauw op m’n dak, want het voelde echt alsof ik met twee vreemden oudjaar vierde. Later bood ie daar z’n excuses voor aan, en heb ik ze toch allebei nog een knuffel gegeven. Maar het was absoluut een rare oudjaar. Ik denk alleen maar negatieve dingen maar die spreek ik niet uit, en dan is het een soort aangepast toneelspelen wat je doet. Je komt niet tot de kern. Maar ze zijn de enige mensen die ik heb, en ben niet sterk genoeg om op eigen benen te staan, omdat m’n kracht zo onderdrukt is.
En dat die kracht onderdrukt is, is vreselijk. Want er zijn zoveel dingen in de wereld waar je je druk om kan maken, en die ik kan confronteren, maar ik heb een totaal onvermogen om met andere dingen bezig te zijn dan mezelf. Zo slecht voel ik me. Het doet gewoon pijn als ik me met andere zaken bezig houd, en ook maar iets van onderzoek moet doen. Pijn doet het! Ik kan er niet tegen opboksen, hoewel ik het wel wil. Zo ben ik namelijk altijd geweest de afgelopen tien jaar, maar ik ben het vermogen verloren toen de Antichristus-entiteiten mij gingen bedreigen. Langzaamaan zijn mijn cognitieve vermogens afgenomen tot zwaar gehandicapt, voor mijn gevoel, zeker vergeleken met hoe het allemaal was toen ik 18 was. Toen was ik razendsnel. Nogmaals, wat een totale farce is mijn leven zeg. En er dan van bewust zijn dat we allemaal in onze laatste incarnatie zitten, en dat het binnenkort afgelopen is. En dat ik dan nog een hele cyclus op Aarde moet doorbrengen, kan ik echt niet handlen. Ik wil dat niet. Wat een pokkeplek is dat hier zeg. Wat een valse wereld! Ik voel me ook niet meer thuis hier. Ik zie iedereen zich vermaken op TV bij concerten tijdens de jaarwisseling (weer dezelfde liedjes, dezelfde artiesten, dezelfde dansjes, dezelfde lichtshows, hetzelfde vuurwerk) of cabaretvoorstellingen waarin dezelfde meningen die bij ieder tv-programma naar voren komen, weer naar voren komen, en waar cabaretiers laten zien dat ze eigenlijk gewoon zeer omsympathieke figuren zijn. Bah! Ik heb hier niks te halen meer. Ben het spuugzat om hier te zijn. De ziel is uit de wereld verdwenen. Iedereen staat op de automatische piloot. Ik volg het niet meer waarom mensen doen wat ze doen! Alles is zo onbelangrijk, als je hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt! Zonder m’n echte familie en vrienden om me heen, voel ik me gelijk alsof ik 100 ben, en in de laatste momenten van m’n leven zit. Afschuwelijk.
Wat me helpt, is gewoon gestaag verder gaan met alles wat ik kwijt wil op te schrijven. Zo vaak mogelijk verder te werken aan m’n werk. En verder ook rust nemen. Ik heb het nodig, zeker wanneer ik af en toe van die emotionele momenten heb. Dat is echt slopend. Mocht dat het einde voor mij betekenen of betekenen dat ik ‘lukewarm’ (lauwwarm) ben, zoals in de Bijbel staat, dan tja, dan kan ik daar ook niet veel aan doen. Als je mij vraagt om over mezelf te oordelen, dan kan ik alleen maar zeggen: de wil is er zeker wel, maar de uitvoering is ruk. En het is absoluut vernederend om niet naar m’n standaarden te kunnen handelen! Maar ik doe wat ik kan!
Allemaal een heel gelukkig nieuwjaar!
