De zogenaamde planeten die aan de hemel bepaalde banen volgen, worden door de spectaculaire CGI (door computers gegenereerde beelden) van NASA als perfecte ronde ballen voorgesteld met allerlei mooie kleurtjes, en er wordt danig op los gefantaseerd wat de eigenschappen van al deze planeten zijn, maar naar mijn idee zijn planeten geen werelden waar je al dan niet op kunt leven, zelfs al zijn de beelden die mensen door hun telescopen zien echt. De meeste films over de ‘ruimte’, bestaan enkel maar uit CGI, en NASA komt ook alleen maar met CGI in hun voorstellingen van de planeten. En dat snap ik niet goed. Want als je zo’n hoog budget heb, en je hebt de beste telescopen, waarom krijg je dan alleen maar een paar slechte fotootjes. De CGI die NASA nu gebruikt is wel een stuk beter dan vroeger. Maar kijk het vroege beeldmateriaal, en het is overduidelijk dat je voor de gek gehouden wordt. “Space may be the final frontier, but it’s made in a Hollywood basement”, klinkt het in het nummer Californication van The Red Hot Chili Peppers. Het is een waarheid als een koe! Als de ‘planeten’ écht planeten zijn, waarom worden we dan niet overspoeld met beelden? Waarschijnlijk omdat we helemaal niet bij de planeten kunnen komen door naar boven te gaan in de lucht. Het is niets fysieks! Het zijn spirituele entiteiten in de lucht, geen werelden waarop we al dan niet kunnen leven.
De roodverschuiving die astronomen zien in de spectraallijnen van een object aan de hemel, kun je volgens Halton Arp, een Amerikaans astronoom, niet gebruiken voor het bepalen van de afstand, aangezien er sterren zijn waarvan de gemeten roodverschuiving compleet anders is dan de quasars waar ze aan vastzitten. Grote kans dat de afstand in die gevallen dus gelijk is, en dat het niet de afstand (of eigenlijk de snelheid waarmee het object zich van je af of naar je toe beweegt) is die verantwoordelijk is voor de roodverschuiving. In deze video legt hij het uit. Wetenschappers zijn alleen te koppig om dit bewijs te accepteren en ze snoeren iemand liever de mond. En zo gaat er het idee dat je eeuwenlang met de USS Enterprise door de ruimte moet vliegen met Warp 9, om deze andere ‘werelden’ te bereiken door de ‘ruimte’. Yeah, right!
In de Vedische geschriften wordt onze wereld ook vele malen groter voorgesteld dan hoe wij het geleerd krijgen op school. De bal is een absolute leugen. En de video’s die er zijn van ‘planeten’ met bewegende ‘manen’ ervoor, zijn wat mij betreft niet echt. En áls ze echt zijn, dan zegt dat nog niets over de vorm van de Aarde, vooral niet als je dan meeneemt dat deze zogenaamde planeten, niet écht werelden zijn. Ze worden ook wel ‘wandering stars’ genoemd, en hebben allemaal hun eigen invloed op de mensen die zich op het aardoppervlak bevinden. De planeten zijn onze heersers, en je bewustzijn wordt als je reïncarneert als het ware gepinpongd tussen deze heersers, en dat bepaalt wat voor leven je tegemoet gaat, altijd met het doel om leerervaringen op te doen, en tegelijk terecht te staan voor wat je in eerdere levens verkeerd hebt gedaan. De Aarde is dan het platte oppervlak waar de planeten en de zon overheen draaien. Zoals bijvoorbeeld Dante het ook voorstelt.
Wellicht (ik opper maar een idee) zijn de ‘planeten’ die ook wel wandering stars worden genoemd, de zonnen van andere lagen die zich ‘voor’ en ‘achter’ het Aardoppervlak bevinden, maar niet zichtbaar zijn. Mercurius is dan de zon van de eerste ‘level’ waar we wellicht ooit allemaal begonnen zijn. Venus is de tweede level. Onze zon is de derde level. Mars is de vierde level. Jupiter de vijfde level. Saturnus de zesde level enzovoort. En het leefoppervlak, onze Aarde, ligt in het midden en de planeten (wandering stars), die dus eigenlijk zonnen van de verschillende lagen zijn, cirkelen hier boven. Wie goed z’n best doet, mag naar de level waar Mars de zon is. Onze zon is dan dus in de andere lagen gewoon een planeet. In deze video wordt een soortgelijk idee uitgewerkt. Bekijk ook de rest van de content van Vibes of Cosmos.
In “The Saturn Myth” van David Talbott en het werk van de heren van het Thunderbolts Project kun je lezen over de Saturnus mythe. Deze mythe interpreteer ik zo, dat voordat onze wereld door de Luciferische Zondeval de huidige planetenconfiguratie aannam (mijn invulling), Saturnus, een bruine dwergster, onze zon was. En dat dat de tijd was dat er vrede heerste op Aarde. Na de verandering van het plan voor de ontwikkelingsweg voor de Mens, is de configuratie van de ‘planeten’ die aan de Hemel staan gewijzigd. Immuanuel Veliskovsky beschrijft dit in z’n boek “Worlds in Collision”. En de mensen die toen leefden op Aarde, hebben de plasmaverschijnselen waarmee dat gepaard ging, in rotsgraveringen weergegeven. Lees hiervoor bijvoorbeeld “Thunderbolts of the God” van David Talbott en Wallace Thornhill.
Astrologie is een wetenschap op zich, maar zodra mensen spreken over invloeden die op hen staan, begint het gemiddelde publiek al snel te lachen, puur omdat ze zichzelf niet kennen, zich niet bewust zijn van de invloeden die op hen staan, en ze dus ook niet de waarheid van deze wetenschap zien. Er zijn mensen die het tot in detail bestudeerd hebben. Johan Oldenkamp is zo iemand. De tv-astrologen mogen verder echte geïnteresseerden in de wetenschap van astrologie afvangen, zodat niemand het ooit serieus neemt. Verder wordt veel van de serieuze informatie achter grote paywalls gedaan, zodat je als je serieus geïnteresseerd bent eerst een rib uit je lijf moet missen voordat je ook maar iets van waarde kan krijgen. En bovendien heeft iedere astroloog weer z’n eigen manier om astrologie te doen, omdat de échte waarheid zoals gewoonlijk verborgen wordt gehouden. Iedereen heeft wellicht een stuk(je) van de puzzel.
Wat wel duidelijk is, dat de planeten zich allemaal als een groot uurwerk gedragen. Denk aan het album van de overgenomen Draken van de Amerikaanse rockband Rush, genaamd Clockwork Angels. Engelen van het Uurwerk. Het Uurwerk dat gecreëerd is door God, de tijdwachter, die ook wel Saturnus/Kronos ofwel Yahweh genoemd wordt, wat naar mijn idee niet echt een aardige gozer is.
Ik moet ook altijd lachen als er weer eens wetenschappers uitgenodigd worden in tv-shows om het over mogelijk leven op andere planeten te hebben. Ze blijven natuurlijk altijd heel ‘wetenschappelijk’ (lees: droog en leeg), dus ze hebben het over dat ze met behulp van hun meetinstrumenten konden concluderen dat er bacteriën zijn op exoplaneten of meer van die onzin, maar de echte aliengeschiedenis die op deze wereld bestaat in alternatieve kringen die gaat over interdimensionale ‘aliens’ die zich voordoen als mensen, wordt natuurlijk niet aangehaald, want dat is niet wetenschappelijk. Dus op die manier kijk je met een hele nauwe blik naar de wereld. Het is puur propaganda. Lege propaganda, want er komt nooit iets interessants uit. En het is puur om het narratief overeind te houden, dat we met kilometers per uur op meerdere manieren door de ruimte bewegen, wat we niet doen. Wat dat betreft kunnen we gewoon op onze zintuigen vertrouwen, al is dat het eerste wat men onze arme kinderen afleert op de indoctrinatiefabrieken genaamd ‘scholen’.
