Na een tijdlang alleen bezig te zijn geweest met gamen, breekt er dan een aantal weken geleden weer een periode aan, waar ik me weer enigszins ga focussen op andere dingen. Het gamen is een mooie afleiding, maar blijkbaar moet je toch op een gegeven moment weer de confrontatie aangaan. En dat verloopt altijd hetzelfde. Dan verlies ik langzaamaan de interesse in m’n hobby, en probeer ik uit alle macht een nieuwe bezigheid te vinden, al lukt dat niet altijd. Dan voel ik me leeg, verveeld, en hang ik veel op de bank, scrollend over de YouTube Aanbevolen feed op m’n telefoon. Maar wat ook gebeurde was dat ik me veel meer uit ging spreken over dingen, zonder meteen alles op internet te zetten. Ik durfde het dus in live contact te delen, en dat is een hele vooruitgang. En zo kon ik ook een stuk naar mijn zus en mijn moeder wat meer loslaten. Vrouwen zijn voor mij altijd een veilige haven geweest, een soort troost voor de angstige gevoelens die ik naar mannen heb. Maar ik gedroeg me daardoor zelden volwassen bij vrouwen, en serieus werken aan een relatie, waarbij een vrouw haar problemen met mij op tafel gooit en haar negatieve kanten liet zien, was altijd een stap te ver. Daar werd ik al snel onpasselijk van. Ik ervaarde dat als oeverloos gezever, een eisenlijst van hier tot ginder, en de positieve dingen die ik aan haar beleefde, verdwenen dan, en het voelde als een klus om me in de relatie te bevinden, en ik was toch nooit goed genoeg voor mijn gevoel. Soms ging ik zelfs steeds verder kapot. Nu ik dat stuk losgelaten heb, ben ik een stuk van die veilig haven verloren en sta ik nu dus oog in oog met het ‘grote monster’ dat ik vermeed. De angst is dus ontzettend toegenomen ineens, en de dwang is soms enorm. Ik loop soms over van wantrouwen, maar tegelijk spreek ik het uit, wanneer ik met iets zit (tenminste: als ik voel dat diegene daar voor openstaat). Waardoor het ‘grote monster’ ook bron van troost is. Vroeger was ik jarenlang angstig gehecht. Later werd ik vermijdend gehecht. En nu dus gedesorganiseerd gehecht. Waarbij er eigenlijk geen oplossing is voor de angst die ik voel in het contact. Als ik m’n boosheid nog had, dan kon ik me opblazen, en dempte dat de angst, maar dat is in de loop van de tijd steeds meer afgekeurd door trauma en het ouder worden, dus nu sta ik oog in oog met de bron van angst, en kan ik me niet verdedigen. Mensen dringen bij me binnen, en dat voelt zeer onprettig. Vooral als het mannen zijn, want die wil ik eigenlijk buiten me laten, zeker als ik ze nog niet ken. Als het vrouwen zijn, vind ik het wel prettig, vooral als ze mooi zijn, of zich mooi gedragen. Maar als ze weer met hun eisenlijst komen, of zich weinig flatteus gedragen of uitdossen, dan voel ik weer afkeer, maar goed, het is niet altijd feest. Zucht! Bij mijn familie heb ik dingen uitgesproken, en ze overladen me met liefde, en ook al vertrouw ik het allemaal niet zo, merk ik toch, dat de angst minder wordt, en de dwang naar de achtergrond verdwijnt. Maar feit is wel dat ik niet lekker in m’n vel zit. Vooral als ik alleen ben, in m’n eigen huis bijvoorbeeld, dan pieker ik me een ongeluk, en bijt ik m’n nagels kapot, alsof ik oog in oog sta met de dood. En dat is natuurlijk ook zo. Ik balanceer op het randje. Soms verlang ik naar dat ik overgenomen wordt, in de hoop dat ik een nieuwe gezonde persoonlijkheid krijg, maar nogmaals, ik ben er niet van overtuigd, dat ík het ben die dat gaat meemaken. Voor het zelfde geld is dat een totaal ander iemand dan ik, die met behulp van mijn herinneringen zich staande houdt, en mijn persoonlijkheid nabootst. Dat is tenslotte wat ik al die tijd heb verkondigd op mijn site. Maar ik ben hier dus niet zeker van. Misschien moet ik vertrouwen houden dat dat onwaarheden zijn, die ik heb verkondigd. En dat de overname meer een soort reset is, waarbij je alles terugkrijgt wat je verloren hebt in je leven. Zoals ik beschrijf in Steeds verder opgegeten uit Deel 2 van mijn verhaal.
Er was een jonge gast in mijn meterkast bezig, want mijn zonnepanelen deden het al een tijdje niet. Net op dat moment dat ik net oog in oog met ‘het monster’ stond, van binnen. Het wantrouwen liep dus op dat moment heel hoog op. Hij was een paar dagen daarvoor al langs geweest, maar toen had ie z’n spullen niet bij, dus hij moest terugkomen. Hij zei: “Is de dertiende juni goed?” “Ja,” zei ik. “Oeh! Vrijdag de dertiende!” zei ie, waardoor er allerlei oude gedachtes voorbijkwamen dat ie me over ging nemen op die vrijdag. Terwijl ik weet dat dat niet op die manier gebeurt. Uiteindelijk kwam ie die vrijdag, maar had hij helaas ook weer die blik in z’n ogen, alsof ie stoned was. Die je vaak ziet, als mensen net zijn overgenomen. Maar hij leek zich er niet zo van bewust te zijn; hij schonk er en ieder geval geen aandacht aan, en mijn wantrouwen werd iedere keer gedempt, als ik gewoon in contact met hem was. Echter, als hij aan het werk was, of in de tijd dat ik zat te wachten op hem, liep het wantrouwen iedere keer zeer hoog op. Maar als ik dan het contact aan ging, of als hij dat deed, dan was meteen alles weer oké. Het zijn gevoelens die ik als kind al had, en het is zeer naar om zoveel angst te voelen voor mensen.
Een paar dagen geleden wist ik niet wat ik met mezelf aan moest. Ik was gefrustreerd, en het voelde goed om mezelf te slaan. Als ik dat doe, word ik meteen rustig. En ik gaf mijn gefrustreerdheid dit keer aan God. Ik vertelde m’n verhaal en m’n verlangens aan Hem, en Hij zorgde meteen dat ik werd opgebeurd. Mijn oog viel op een compilatie van de mannen van Voetbal Inside, met soms fragmenten die ik nog niet had gezien. Anderhalf uur duurde het. En ik zat er heerlijk bij te schateren. M’n hele stemming veranderde. Platvloers bij het leven natuurlijk, maar daar houd ik wel van.
Toen kwam het nummer Time after Time van Cindy Lauper nog voorbij in m’n YouTube-aanbevelingen, dat een mooie geruststellende tekst heeft. Het wordt in deze clip gezongen door ene Sofy, een jonge meid die ongeveer een jaar geleden (voor het opnemen van deze video) ook overgenomen is, net als (rond dezelfde tijd) haar wat oudere zangvriendin Beatrice Florea, die dezelfde studio gebruikt als Sofy. Bij beide is hun uitstraling van erg ‘eigen’ veranderd in een meer uniforme stijl. Sofy draagt veel meer makeup. Ze maakt veel dramatischere bewegingen, en zingt veel grootser en dramatischer. Het gewone toegankelijke meisje is weg, en er staat een enigszins dramatische queen nu.
Beatrice is van een vrolijke, stralende meid, die veel durft te lachen, veranderd in een dame met een enigszins donkere energie en veel dikkere lagen makeup, die amper nog lacht. Je zou denken dat dat komt door het volwassen worden, maar nee: er is meer aan de hand. Want het is bijna van de één op de andere dag gebeurd. Alsof ze een traumatische ervaring heeft meegemaakt, waar ze zich niet van bewust lijkt te zijn. In deze clip zingt ze over aliens, wat heel vaak gebeurt, nadat mensen overgenomen worden. En alles wat ze zeggen kan dan opgevat worden als dat het boodschappen bevat over wat er met ze gebeurd is. Het wekt de illusie dat het echt alien-entiteiten zijn die steeds meer mensen overnemen. De zogenaamde alien-invasie. En het wekt de illusie dat ze het weten van zichzelf. Maar dit is denk ik niet de waarheid. Het is denk ik een corruptie van de waarheid. Waarschijnlijk trillen ze op een totaal andere frequentie, die wordt gebruikt door God. Een soort matrixprogramma. En zijn ze zich hier niet eens bewust van.
Wat ik dus altijd ‘overname’ heb genoemd, is denk ik de Zalving, die bij Christus hoort zoals we hem kennen, maar eigenlijk vaker bij de Antichristus hoort, en die kan dus zowel positief als negatief uitpakken. Het is een soort mechanisme dat hele gewone mensen de mogelijkheid geeft om naar buiten te treden, als ze dat in zich hebben. Je ziet dus ook dat de betreffende mensen in hun gezalfde staat, de aandacht nog meer naar zich toe trekken met veel drama, wat het effect heeft dat ze veel populairder worden, want dit is ontzettend effectief. Niet iedereen knapt er van op, zoals we al vaker hebben gezien. Dat is wellicht afhankelijk van de toestand waarin je je bevindt, voordat het gebeurt. Als mensen zich éénmaal hebben ontwikkeld richting het licht, dan kunnen zij zich niet terug ontwikkelen naar het duister. Dus je zou denken dat het compleet andere entiteiten zijn die in het lichaam zitten. Maar wie weet moeten we de overname niet als iets duisters zien, en is het gewoon een vrijschakeling van één van onze energielichamen en word je daarna door God gebruikt, die zowel de Goede Vader als de Slechte Antichristus in zich heeft. Verdienen deze mensen nog steeds onze liefde? Ja, natuurlijk! Ze maken nog steeds mooie dingen, al is het wel anders dan eerst, en we kunnen dus nog steeds van ze houden. En ze dienen net als ieder ander mens, gewoon op hun daden beoordeeld te worden.
Verder wil ik nog delen dat mijn vader op het moment wat gezondheidsklachten heeft, en ik wil daar even bij stilstaan. Ik wil namelijk niet dat dat erger wordt of dat dat weer het afbrokkelen van mijn omgeving is, zoals ik eerder deelde in mijn vorige artikel. Ik hoop dus dat mijn vader daar snel van af is!
En als laatste deel ik nog een prachtige cover van “Jake to the Bone” van Toto, door het Italiaanse Toto99 Social Tribute Project. Dat is iets waar ik helemaal blij van word. Ik heb altijd een hekel gehad aan de live-opnames van dit nummer door Toto, omdat Steve Lukather, de gitarist van Toto, het niet speelt zoals hij het speelt op de briljante albumversie op Kingdom of Desire. De gitarist van deze coverband speelt het wél zoals het op dat album is opgenomen. Het is prachtig te zien hoe de gastbassist van deze coverband (die ook een tijdje bassist van Toto is geweest in de laatste jaren), zichtbaar geniet van de vertolking.
