Ik ben klaar om terug naar huis te gaan. De afgelopen maanden ben ik door een ongeluk dat precies op het goede moment in mijn leven plaatsvond, een tijdlang bij mijn overgenomen ouders terecht gekomen (zie ook mijn twee vorige artikelen). Precies op het moment dat ik de beleving van mijn basis enigszins aan het verliezen was, viel ik met de fiets en werd het dreigende verlies van mijn wortels vertaald in iets lichamelijks, het breken van mijn knieschijf, waardoor ik tijdelijk niet kon lopen, heel symbolisch voor het verlies van m’n wortels, en moest ik noodgedwongen 8 weken bij mijn ouders verblijven, waar mijn emotionele wortels liggen, en ik deze 8 weken lang m’n best zou gaan doen om deze wortels terug te vinden. Ik kan alleen maar zeggen dat het begin is gemaakt en ik ook voldoende hersteld ben van mijn knie en ik nu weer terug naar huis kan.
Voor het terugvinden van mijn wortels is het belangrijk dat ik mij opnieuw leer uitspreken en m’n kracht terugvind in het contact met mijn ouders. Doordat mijn ouders overgenomen zijn, reageren ze nu anders op me dan mijn originele ouders. Ze kunnen het meer hebben als ik mijn boosheid uit, maar zijn wel afstandelijker dan mijn originele ouders. Bij mijn vader voel je regelmatig de kille energie van de Drakenziel die de controle over de geest van mijn vader heeft overgenomen. Bij mijn moeder is dat een stuk minder.
Ik heb verschillende aanvaringen gehad met mijn vader en moeder de afgelopen 8 weken. Eén keer deed mijn vader ontzettend laconiek over de tikken die hij van z’n vader had gehad vroeger. Hij deed alsof het hem niks gedaan had en ging voorbij aan de emotionele pijn die het oproept als je bloedeigen vader je als te jong kind herhaaldelijk in je gezicht slaat, nog voordat je hier voldoende tegen opgewassen bent. Ik weet dat dit mijn vader heel veel gedaan heeft, en hem (de Drakenziel die hem overgenomen heeft) er zo onverschillig over horen praten, slaat als een bom in bij mij, dus ik confronteer hem en zeg hem dat ik de prijs heb moeten betalen voor dat die tikken hem naar eigen zeggen niks gedaan hebben, want hij heeft het probleem later in nog hevigere vorm op mij overgedragen door z’n agressieve gedrag, waar hij (mijn originele vader) z’n excuses voor heeft aangeboden toen hij nog leefde en waar mijn originele vader zeer veel spijt van had. Dit komt allemaal naarboven terwijl hij zo onverschillig doet en nadat ik hem confronteer, begin ik te huilen. Mijn overgenomen vader zegt hierop dat het hem spijt en ineens vertelt ie dat ie bang was voor z’n vader en dat ie daarom altijd zo grenzeloos z’n best deed voor z’n ouders. Het switchen wat hij doet tussen de rol van mijn vader en de rol van deze agressieve, pijn ontkennende Drakenziel is ongelooflijk. Maar wie een Draak confronteert, gaat soms dood, zei de door een Draak overgenomen Jordan Peterson ooit in een show van Joe Rogan. En ‘s avonds in bed voel ik dan ook weer dat er een psychische aanval op me gedaan wordt! Zonder dat er iemand in de buurt is, die dit doet. Deze Antichristus draken zullen denken: hij is niet meer te controleren door de overgenomem mensen om hem heen, dan zullen we nu een directe ‘draadloze’ aanval op z’n geest doen, iets wat is begonnnen met de Do or Die instructie die ik kreeg: zie mijn artikel En plotseling neemt de druk toe.
Met de Kerst komen mijn broer en z’n vrouw en kinderen op bezoek. Mijn broers kinderen houden mij duidelijk op afstand, terwijl ik graag het contact aanga met ze. Tijdens een wandeling met mijn vader, vraag ik hem om advies hoe hier mee om te gaan. Hij zegt: “Je vooral niet opdringen!” … Alsof ik me opdring! Alsof ze de gevaarlijkheid van hun eigen Drakenzielen op mij projecteren! Ik wil gewoon normaal het contact aangaan maar iedere poging van mij wordt afgewezen, door twee kinderen notabene, en in plaats van in m’n ouderrol te gaan en ze wat te leren, druip ik af en houd ik me afzijdig, terwijl de rest lol aan het maken is met elkaar. Mijn broer zit als een jongen van 16 lollig te doen en te hinniken. Dat heb ik lang niet gezien. Het is duidelijk dat hij in z’n vrije kindrol zit, iets wat losgekomen is toen de Drakenziel de controle over mijn originele broers geest heeft overgenomen. Dit is een agressieve, onvolwassen staat, waarin hij én de anderen mij heel subtiel buitensluiten en alleen maar geven om hun eigen lol. Als ik contact maak, dan geven ze mij korte antwoorden, of ze negeren me glashard. Te druk met hinniken. Op zulke momenten is het heel duidelijk dat ze zijn overgenomen.
Ook m’n moeder kan irritant doen, maar van een iets andere aard. Ze doet namelijk steeds obsessief wat ze denkt dat ik wil, ook al is dit niet wat ik wil. Ik reageer herhaaldelijk geïrriteerd. De volgende dag negeert ze mij passief-agressief omdat ze duidelijk teleurgesteld in me is. De spanning loopt die hele dag op bij mij en ik begin te koken.
’s Avonds krijg ik van m’n vader op een bezorgde vraag een zeer onverschillige reactie waarop ik uit m’n vel spring en er oud zeer naar boven komt. Ik heb hem op dat moment duidelijk mijn mening gezegd over zijn gedrag, met lading, en dat heb ik lang niet gedaan. Ik ben er eigenlijk wel tevreden over. Later komt hij er nog eens op terug en praten we erover en ook over de rest van de dag. Ik vertel dat het bij mij steeds oploopt en dat het dan in mijn uitvallen steeds naar buiten komt. Hoe vaker ik mezelf uitspreek, hoe minder heftig ik uitval en hoe meer ik het gevoel heb dat ik gehoord en gezien word. Luisteren naar mij levert ook voor de mensen om mij heen een voordeel op: dat ik me daarna makkelijker aanpas.
Op een avond doet m’n vader de lichten in de woonkamer uit wanneer hij gaat slapen, terwijl ik nog helemaal niet ga slapen. Ik zeg er wat van, waarop hij boos wordt en zegt dat we naar bed gaan, en het “einde verhaal” is, terwijl hij weet dat ik daar een hekel aan heb, al pas ik me al weken aan aan hun ritme. Ik word weer boos, waarop hij doet alsof hij het slachtoffer is. Dat confronteer ik ook. Later biedt ie weer z’n excuses aan. Eenmaal in bed voel ik weer een psychische aanval die op me gedaan wordt, want Draken confronteren is gevaarlijk, zeker als je niet luistert naar hun reactie op jouw confrontatie. Door te luisteren, kun je je verder ontwikkelen en kan de hardheid die je jezelf in het contact aangeleerd hebt, veranderen in zachtheid. Geen zachtheid als van een zacht eitje, maar doorleefde zachtheid, zachtmoedigheid!
Later volgt er nog een confrontatie met mijn vader, omdat hij ineens geen idee had hoeveel jaren mijn broer en mijn zus en ik schelen qua leeftijd. Ik werd kwaad en heb hem verteld dat ik op zulke momenten bewijs zie dat hij gewoon een ordinaire oplichter is die de rol van mijn vader speelt. Iets waar ik heel zeker over ben, maar wat hij natuurlijk ontkent. De leugenaar.
De wanhopige intrusieve tekstjes op Facebook gaan intussen gewoon door en komen me vaak de neus uit. Toch lees ik ze en heb ik er soms behoefte aan. Wellicht leer ik er iets van. Maar na eerst in mijn leven in een klein benauwd doosje gestopt te zijn en dan teksten lezen als: “je bent altijd zelf verantwoordelijk voor je gedrag, wat een ander ook doet, en hoe je je ook voelt”, wat narcisten vaak gebruiken om hun eigen negatieve aandeel in jouw gevoel goed te praten; dat komt me echt de neus uit. Juist wanneer er agressie in het spel wordt gebracht door de ander, is de ander verantwoordelijk, en dat wisten ze in de kliniek waar ik ooit opgenomen was. Daar moedigden ze je boosheid aan en was de ander in je systeem verantwoordelijk als jij boos was. Er werd dan met aandacht voor de boosheid uitgezocht bij wie dat ooit begonnen was, zodat de mensen om je heen ontschuldigd werden en er zelfinzicht ontstond en in latere therapieën werd dan eventueel toegewerkt naar meer verantwoordelijkheid bij jezelf. Er waren dus veel confrontaties uit zorg naar de ander en daar kon je goed je boosheid in kwijt.
De tekstjes op Facebook willen mij ook leren dat als een ander een keer iets doet wat ik vervelend vind, ik meteen het contact moet verbreken, want vanaf nu laat ik alleen nog maar positieve dingen toe, ofzoiets. Dat zou dan groei zijn. Ik heb ook wel eens zo’n gozer meegemaakt. Kon er niet tegen als ik de waarheid zei, nee, alles moest positief zijn! Vreselijk. Als ik iets fout doe, wil ik ook dat mensen het tegen me zeggen. Dat kan negatief zijn, maar je kunt daar van leren en ik bepaal zelf wat ik er mee doe en laat me zeker niet dwingen.
Aan de andere kant lijken die tekstjes op Facebook te zeggen dat ik een ander altijd liefde moet geven, en aardig moet zijn, ongeacht wat een ander me flikt! Ze lijken het zo te draaien dat als iemand je mishandelt, je vooral aardig moet zijn en respectvol, ook al kook je, en ik vind dat onzin. Als jij me frustreert, dan zeg ik het tegen jou! Aardig en respectvol betekent niet dat je alles als een voetveeg moet accepteren. Maar dat heb ik toch wel een tijd gedacht. Veel mensen zeggen niks en proberen hun frustratie dan af te reageren door veel te gaan sporten of te seksen. Maar dan komt de woede niet op de juiste plek terecht en ontloop je de mogelijke reactie van een ander, waar je juist weer door kan ontwikkelen. Vroeger richtte ik de agressie tegen een ander. Nu probeer ik de agressie voor mezelf te gebruiken, al valt dat niet altijd mee, want in dit proces ben ik wel flink beschadigd, waardoor ik nog steeds in dat kleine doosje zit. In die zogenaamd leerzame tekstjes op Facebook wordt het zo gedraaid dat ik de enige ben die dat kan veranderen en dat ik daar zelf verantwoordelijk voor ben, maar het is zulke toxische flauwekul, als je dat te horen krijgt terwijl je niet meer kan groeien door toedoen van anderen. Hoe ik me voel, is voor veel mensen onleefbaar. Doordat het geleidelijk steeds erger is geworden, kan ik het verdragen, maar wie in één keer voelt wat ik voel, pleegt acuut zelfmoord! Dat is niet meer te herstellen. Wie nooit boos heeft mogen zijn in z’n jeugd, zal in z’n latere leven niet zomaar én z’n ouders kunnen vergeven, én opstaan als een moedige waarheidsspreker! Nee, daar heb je nu eenmaal de beleving van je agressieve instincten ook voor nodig. Mijn uitdaging is, om me, ondanks deze penibele en gemankeerde staat, toch uit te spreken en op te staan, maar als je het niet voelt, is dat zeer moeilijk…!
Ik ga morgen terug naar mijn eigen huis… Mijn ouders hebben mij de afgelopen maanden heel goed geholpen. Ik ben ze dan ook erg dankbaar. Gisteren heb ik een bos bloemen laten bezorgen en dat verdienen ze! Toch moet ik ook denken aan m’n echte ouders, hoe ze waren voordat ze overgenomen werden. Ik mis de warme aandacht die ze vaak voor je konden hebben, en ik mis het om te weten dat zij het waren met wie ik opgegroeid ben. En dat geldt ook voor mijn lieve zus en broer. Ik mag hun dood niet voor niks laten zijn, dat is iets wat zeker is. Dus ik ga eens goed nadenken over wat ik wil…
